Het Highlands Festival in Stadspark Schothorst werd dit jaar voor de 5e keer georganiseerd. De organisatie had dus een klein feetje te vieren. Dit hebben ze gedaan door het terrein iets kleiner te maken dan de voorgaande edities en ook het hoofdpodium was kleiner van opzet dan de voorgaande jaren. Het resultaat was een wat compacter festival wat de sfeer beslist ten goede is gekomen. En met de afsluiters “Ten Years After” (dag 1) en “Pat Travers Band” (dag 2) waren er artiesten binnen gehaald om dit lustrum waardig te vieren. Enige spelbreker zou de weersverwachting kunnen zijn, al viel dat achteraf ook allemaal reuze mee.
Dag 1:
Zoals gebruikelijk wordt het festival geopend op het grote podium door lokaal talent. Vorig jaar was dat Démira Jansen (inmiddels te zien in het programma “De Beste Singer-songwriter van Nederland” van Giel Beelen) dit jaar is het de beurt aan de jonge honden van de Dirty Napkinz. Bestaande uit 3 broers Bruinsma (Sven (basgitaar), Maurice (gitaar) en Jelle (drums)), aangevuld met zanger Daan Meijer brengen zij een mooie set van eigen pop/rock nummers waarmee ze het publiek een mooie opwarmer bezorgen.
De eerste act van deze editie van Highlands op het Segafredo Podium is toebedeeld aan de Britse bluesgitarist Kris Pohlmann en zijn band. Dit Engels/Duits/Amerikaanse power-trio heeft in Duitsland al diverse prijzen in de wacht gesleept en laat op Highlands zien dat deze prijzen niet voor niets aan hen vergeven zijn. Ondanks dat ze vroeg in de line up staan weten zij het publiek onmiddellijk aan zich te binden met hun gevarieerde bluesrock, waarin funk, pop en rock invloeden terug te horen zijn. Ze stralen enthousiasme uit en zijn hele vriendelijke jongens waar je na het concert nog rustig een praatje mee kan maken. En dat kon makkelijk want het hele weekend liep Kris op het festival terrein rond.
De Ierse Bluesrock veteraan Eamonn McCormack is de eerste echt serieuze test voor het vernieuwde hoofdpodium. McCormack speelde en zat in de studio met Rory Gallagher, Johnny Winter, Popa Chubby, Nils Lofgren, Walter Trout en Jan Akkerman, en is nu weer helemaal terug. Deze unieke gitarist speelt over de hele wereld, van Amerika tot Japan, van Europa tot Nieuw Zeeland maar deze dag is Highlands aan de beurt om de virtuoze kwaliteiten te bewonderen. Hoogtepunt van zijn set is als hij van het podium afspringt, over de afzetting klimt en zich al spelend onder de toeschouwers begeeft.
De grootste verrassing van dag 1 (eigenlijk wel van het hele weekend) is het optreden van Black Bottle Riot. Al stonden ze eerder dit jaar al op Eurosonic en opende ze ook al voor bijvoorbeeld Ian Siegal, voor mij is het nog een onbekende band. Maar met
een set vol stevige blues- en southernrock wisten deze Nijmeegse mannen alle bezoekers, dus ook mij, volledig in te pakken. Dit ondanks enige “zenuwen” voor een set van 5 kwartier. Want door de vele openers die ze spelen waren ze niet vaak in de gelegenheid om langer te spelen dan 3 kwartier vertelde zanger/gitarist Simon Snel mij na afloop backstage.
Klapstuk van de avond is de afsluiter Ten Years After. Deze door Woodstock legendarisch geworden 44 jaar oude bluesband is still going strong ondanks dat Alvin Lee er niet meer bij is. Maar de overgebleven bandleden Leo Lyons, Ric Lee, en Chick Churchill, sinds 2002 aangevuld met zanger/gitarist Joe Gooch weten precies wat nodig is om een feestje te bouwen en het publiek uit haar dak te laten gaan. Saillant detail is dat bassist Leon Lyons, die de hele dag als een oude man over het terrein sjokte maar een jonge lachende god lijkt als hij eenmaal zijn bas heeft omgehangen, een dag later zijn voet heeft gebroken en minimaal 6 weken is uitgeschakeld.
Dag 2
De 2e dag van het festival begint al vroeg. Om 12 uur het de Zaanse Ruben Hoeke Band die mogen aftrappen op het Segafredo Podium. Maar met 2 geluks Bionicals van zoon Boaz op de versterker van vader Ruben moet het natuurlijk wel een puik optreden gaan worden. En dat wordt het dan ook. Met veel werk van het nieuwe album “Loaded” zetten de mannen een set van formaat neer, ondanks dat alweer redelijk snel de Bionicals weer bij zoonlief moeten worden ingeleverd.
Eigenlijk zou de Franse Band Jesus Volt vandaag Highlands aandoen, maar door ,naar ik heb vernomen, problemen met het management moest deze band verstek laten gaan. In plaats daarvan heeft de organisatie de Belgische band Blues Lee weten te strikken om de opengevallen plek op het hoofdpodium in te nemen. En al is het natuurlijk een heel ander genre, ze hebben dat met verve gedaan. Door hun aanstekelijke Blues/Roots muziek, doordrenkt met humor weten ze onmiddellijk het publiek te pakken en maken ze er een mooi feestje van.
Op de vorige editie van Highlands was hij ook al aanwezig; Khalif Wailin’ Walter. Dit jaar is hij weer van de partij en heeft hij Toronzo Cannon mee genomen om zijn band te versterken. Deze Chicago Blues gitarist weet mij (wederom) niet erg te pakken en met zijn ongeïnteresseerde uitstraling en dito gitaarspel is Toronzo Cannon niet echt een aanwinst. Dat dit waarschijnlijk met een persoonlijke voorkeur te maken heeft blijkt wel uit het fijt dat het publiek wel enthousiast reageert op vooral showman Khalif.
Ook vorig jaar aanwezig maar voor deze editie verhuist naar het hoofdpodium is Ryan McGarvey. En, waar hij vorig jaar op het kleine podium niet erg uit de voeten kwam, op dit podium kwam, zag en overwon hij. Hij voelt zich duidelijk vrijer op dit grote podium en dat komt zijn gitaarspel zeer ten goede. Hij toont aan in de eredivisie van gitaarspelers thuis te horen, hierbij perfect ondersteund door zijn rhythm sectie bestaande uit bassist Justin McLauchlin en drummer Logan Miles Nix.
Op elk festival speelt er wel een band waarvan je je afvraagt: Moet dat nou? Het duo Moreland en Arbuckle, aangevuld met drummer, is die band op deze editie van Highlands. Nu ben ik niet vies van een lekker potje rauwe garage blues, maar deze act kan mij niet boeien.
Volgens de meisjes “lekker ding” Ben Poole is de volgende die het publiek mag vermaken op het hoofdpodium. Stond hij vorig jaar op Culemborg Blues nog alleen met bassist Barry Pethers en drummer Andy Taylor, hier heeft hij Andy vervangen door een andere drummer en een toetsenist en 2 achtergrondzangeressen toegevoegd aan zijn band. Natuurlijk speelt hij de sterren van de hemel, maar als hij bijna aan het einde van zijn set het podium afspringt, het afscheidingshek inklimt, een bak bier over zich heen krijgt en, ondanks de kou, z’n shirt uit trekt gaat er een luid gejuich op bij vooral de vrouwelijke fans. Dit is waarvoor ze gekomen zijn!
De laatste band die geprogrammeerd staat op het Segafredo Podium is de band van Mississippi bluesman Vasti Jackson. Helaas is het inmiddels beginnen te regenen en besluiten vele toeschouwers beschutting te zoeken of zelfs huiswaarts te gaan. Heel jammer want deze entertainer weet onverstoorbaar een expressieve show neer te zetten van de bovenste plank.
De afsluiter van de avond en van het festival is de Canadees Pat Travers met zijn band. Deze rockveteraan met meer dan 30 albums achter zijn naam weet wat het is om een festival af te sluiten. En met een knallende rockshow zweept hij dan ook het inmiddels kletsnatte overgebleven publiek op.
De organisatie van Highlands 2013 kan terug kijken op weer een geslaagd evenement. Het verkleinen van het terrein en het hoofdpodium , alsmede de rustpauzes tussen de optredens hebben zeer goed uitgepakt. Daarbij opgeteld het gevarieerde en unieke programma maakt van Highlands een festival dat niet mag worden weggedacht in het Nederlandse festivalseizoen!
