Killmarnock is van oorsprong een Schotse stad waar men bijna 200 jaar geleden Johnnie Walker begon te verkopen. Vorig jaar zijn de laatste flessen van het beroemde whiskymerk gevuld in de hoofdplaats van het Schotse raadsgebied East Ayrshire en in principe zou dat betekenen dat Killmarnock in de vergetelheid zou gaan raken. Niets is minder waar, want zo’n 18 jaar geleden ontstond in de stad het rocktrio dat inmiddels haar zesde album heeft afgeleverd: ‘Opposites’.
De tijd die Biffy Clyro tussen hun vorige album, ‘Only Revolutions’ en ‘Opposites’ liet zitten was lang, waardoor alleen echte fans er eigenlijk nog in geloofden. Tussendoor bracht de band als goedmakertje nog een live-album op de markt, maar na vier jaar is er dan toch weer nieuw werk van de Schotten te horen.
De post-hardcore van frontman Simon Neil en zijn mannen is niet slechter geworden door het lange wachten. ‘Opposites’ slaat op de tweezijdigheid van het album, dat in een één- en twee-cd versie te verkrijgen is. ‘The Sand Of The Core Of Our Bones’ en ‘he Land At The End Of Our Toes’, oorspronkelijk bedoeld als twee losstaande albums, maar uiteindelijk gebundeld tot een dubbelalbum en een extract daarvan. Zijn het dan ook twee uitersten, die op het album samenkomen? Gedeeltelijk, want naast het oude vertrouwde ragwerk brengen de mannen ook enkele rustiger nummers, bijna ballads te noemen.
Soms lijkt de band iets te willen experimenteren en wellicht komt het voor een enkeling wat rommelig over soms. Die twee samenkomende delen komen op de dubbelaar apart beluisterd redelijk homogeen over, op de enkele cd, waar van beide ‘helften’ 3 tracks zijn geskipt om op een gezamelijk aantal van 14 uit te komen, is de chronologie halverwege wat verzaakt. Het zorgt voor een onrust die niet had gehoeven, want de band maakt van ‘Opposites’ een album met over het algemeen gewoon erg krachtige songs.
Opener van de tweede, op de toekomst gerichte en positievere, helft pakt met ‘Stingin’ Belle’ een erg krachtig hitpotentieel en het zal me dan ook sterk verbazen als de track niet voortaan als show-opener gebruikt gaat worden en als volgende single verschijnt. De Schotten brengen wat chauvanistische trots in de toekomst-track, door er doedelzakken bij in te brengen. Gewaagd en de een zal er voor vallen, de ander zal het wellicht te overdreven vinden. Persoonlijk moet ik zeggen dat het de cd iets uit de vlakte trekt, iets wat best wel had gemogen. Het is een kleine aangename afwisseling, want verder klinkt het album vooral voorzichtig, soms iets te voorzichtig. Toch kunnen we blij zijn dat het album dan wel voorzichtig, maar wel authentiek is. Om tenminste iets verder terug gegaan te zijn naar de roots, verder terug dan het vorige, iets te mainstream-gerichte album wat de band uitbracht.
Het zesde album van Simon Neil en de gebroeders Johnston is misschien het meest vreemde van de reeks om het nog net geen conceptalbum te noemen. Toch is het album, wellicht mede door de moeilijke tijd die de band de laatste jaren doormaakte door de alcoholverslaving van drummer Ben Johnston, sterker dan ooit tevoren en zal het album na de doorbraak van de band met ‘Only Revolutions’ een definitieve blijver accentueren aan het alternatieve en post-punk-front. (8/10) (14th Floor Records/Warner Music)