Rond oud en nieuw is het altijd tijd voor de jaarlijstjes. Dit doen we op Maxazine al jaren, zo ook dit jaar. We hebben het dit jaar anders gedaan dan afgelopen jaren en iedereen gevraagd een eigen lijstje te maken van hun beste albums, foto’s, band, concerten, wat iedereen maar wilde. Dit is het lijstje van de beste albums van redacteur Alessandro di Perna:
Na een chaotische twaalf maanden en de grote verandering van de wereld meegemaakt te mogen hebben komt ook dit jaar weer aan een einde, met enkel als gevolg dat we nog eens een jaar voorbij kunnen laten gaan. Muzikaal heb ik meer genoten van dit jaar dan van enig ander jaar. Met een uiteindelijke collectie van ruim vierhonderd albums had ik het moeilijk om er een top vijf uit te maken. Na vele luister- en dagdroomsessies heb ik uiteindelijk de volgende top vijf opgesteld:
5. Squarepusher – Ufabulum
Squarepusher is een elektronische muzikant uit Engeland. De muziek van Squarepusher is het best te beschrijven als drum and bass met een duidelijke jazzinvloed. Als de elektronische muziekwereld herhaaldelijk in mijn oren wordt, kan ik er meestal op rekenen dat Squarepusher met een innovatief album komt die vele elektronische artiesten hevig inspireert om weer eens wat nieuws te doen. Dat heeft hij dit jaar ook weer weten te doen. Ufabulum, het album waar Squarepusher voornamelijk mee toert op het moment, brengt een fris, grensverleggend geluid met zich mee die de luisteraar vraagt om een kijkje te nemen in een wereld die hij misschien niet zo goed kent. Eenmaal in het wereldje gezogen is echter gegarandeerd dat de luisteraar een onvergetelijke ervaring opdoet. Met een combinatie van een elektronische chaos en stabiel ritme die onze verborgen computerchip weet te activeren, plus een visuele hemel om het geluid live mee te accentueren heeft Squarepusher een project uitgebracht die ik niet kan missen in mijn muziekcollectie.
4. Clare & The Reasons – KR-51
Clare & The Reasons zijn een indie pop band uit Brooklyn. De band heeft een ouderwetse, aangename en comfortabele tint die ik niet durf te vergelijken met een ander. Hun eerste album, ‘The Movie’, werd muzikaal ondersteund door onder andere Van Dyke Parks en Sufjan Stevens. Twee jaar later brachten zij ‘Arrow’ uit, vernoemd naar een nummer van Harry Nilsson. Dit jaar kwamen zij met ‘KR-51’ uit. Alhoewel Clare & The Reasons door hun carrière heen een opgewekt gevoel gaven met hun muziek, klinkt dit album een beetje somber in vergelijking met vorige projecten. Met teksten als ‘I go to the movies just to be in the dark. There were songs in my ears, but I can’t remember how to sing them’ weet de band dit album een duisterder gevoel te geven dan voorgaande albums. De sfeer is echter niet eng, negatief of verontrustend. In plaats daarvan weten Clare & The Reasons, met de lieftallige stem van Clare en de warme compositie, je op te vangen in een zacht mandje van rust en comfort.
3. Blu & Exile – Give Me My Flowers While I Can Still Smell Them
Blu & Exile bestaat uit rapper Blu en producer Exile. In de underground hip-hop wereld werd Exile als solo-artiest al erg gewaardeerd. Toen hij vervolgens het gehele debuutalbum van Blu, Below The Heavens, had geproduceerd, was hij ook nog eens enorm gewaardeerd als Blu & Exile. Blu heeft met zijn moderne hip-hop klassieker met Exile, zijn naam in het geschiedenisboek van de genre gemarkeerd en een loyaal stel volgers weten te krijgen. Toen in 2011het tweede album van de rapper en producer gecombineerd uitkwam, “Give Me My Flowers While I Can Smell Them”, was ik als groot fan van Below The Heavens enorm enthousiast. Het resultaat was echter wat teleurstellend. Alhoewel het album veel te bieden had, was deze niet overtuigend vanwege een slechte geluidskwaliteit en een lui mix- en masterwerk waar de twee zich voor mogen schamen. Blu & Exile hadden al gauw door dat de fans niet blij waren, en beloofden het jaar daarop een verbeterde versie van het album uit te brengen. Deze belofte zijn ze nagekomen, en “Give Me My Flowers While I Can Still Smell Them” heeft de muziekwereld weg mogen blazen met een paar nieuwe nummers en een perfecte geluidskwaliteit die mijn speakers zegende. Het nieuwe album is een volwassenere kijk op het leven uit de ogen van Blu. Hij heeft het succes weten te krijgen waar hij over sprak in zijn eerste album, en geeft hier commentaar op, zeggende dat het niet meer opbracht dan depressie. Het album geeft volwassen commentaar op hoe het leven van Blu er hedendaags uitziet en meerdere aspecten van dit dagelijkse leven met de fenomenale manier van teksten schrijven die we van Blu gewend zijn.
2. Giles Corey – Deconstructionist
Giles Corey is het duistere folk project van getalenteerde muzikant Dan Barrett, die ook wel bekend staat voor post-rock project Have A Nice Life en black metal project Nahvalr. Na een mislukte zelfmoordpoging besloot Dan zijn ellendige gedachten te gebruiken voor muzikale doeleinden. De suïcidale en depressieve sfeer is ook zeker aanwezig in de muziek. Het debuutalbum van Giles Corey met dezelfde naam had al gauw cultstatus bereikt. Het album valt enorm moeilijk in te nemen omdat het alle lading draagt. De teksten van Giles Corey zijn meedogenloos, gruwelijk en persoonlijk. Dan Barrett besloot het jaar na het debuut van zijn duistere kant een tweede album uit te brengen als Giles Corey. Deconstructionist heeft echter een heel andere constructie dan zijn voorganger. Wat eerst relatief korte nummers waren die klonken als muziek, is nu een album van drie nummers lang geworden die ieder ongeveer dertig minuten duren en nauwelijks als ‘muziek’ beschreven kunnen worden. Het album komt samen met een pdf bestand die gelezen dient te worden voordat men het album beluisterd. Deconstructionist is niet zomaar een album, het is een buitengewoonlijke ervaring bestaande uit trances en hypnose. Het is een uitzonderlijk avontuur naar het binnenste van je eigen bewustzijn. Het is ten slotte aangeraden niet naar dit album te luisteren als u last heeft van epileptische aanvallen of een mentale stoornis heeft.
1. Aesop Rock – Skelethon
Nu het eind van 2012 is aangebroken, heeft sinds dit album is uitgekomen in juli, nog steeds geen enkel album mij kunnen overtuigen dat Skelethon niet het beste album van het jaar is. Aesop Rock is een Amerikaanse underground rapper, en wordt vaak benoemd als één van de beste underground en alternatieve hip-hop artiesten ooit. Na meer dan tien jaar actief mee gedaan te hebben aan hip-hop, heeft Aesop Rock een enorme cult-following gekregen. Skelethon is zijn eerste album sinds None Shall Pass, dat in 2008 was uitgekomen, en is het eerste soloalbum van Aesop Rock dat onder Rhymesayers Entertainment uitgebracht is. De manier waarop Aesop Rocks monotone stem de uitzonderlijke teksten met zich meebrengt werkt heerlijk met de fenomenale beats. Instrumentaal zit dit album buitengewoon in elkaar. Het heeft een elektronische sfeer, zonder dat de traditionele hip-hop elementen zijn weggehaald. De beats zijn catchy en zijn allesbehalve standaard. Er zit enorm veel instrumentale variatie in niet alleen het album, maar ook in songs zelf, dat dit album enorm onvoorspelbaar maakt. De onvoorspelbaarheid is totaal niet storend, maar juist spannend, en maakt dit album een echt muzikaal avontuur, op beide instrumentaal- en tekstgebied. Zonder een paar uur van de tijd van de lezer in te nemen om in vol detail te gaan over waarom ik dit album zo geweldig vind, raad ik Skelethon sterk aan. Mijn recensie over Skelethon kan hier gelezen worden.
Bedankt dat jullie de tijd hebben genomen om mijn mening over het afgelopen jaar te lezen. Ik wens alle lezers en mijn collega’s bij Maxazine een gelukkig en gezond nieuw jaar.