De avond wordt geopend door Sam Hare. Sam komt uit Londen en wordt algemeen gezien als groot talent. Zijn muziek is een mix van blues, southern soul en zelfs wat country. Hij heeft bij vele groten meegespeeld waaronder Jeremy Spencer (Fleetwood Mac) en Bonnie Bramlett en zijn solo debuut CD ‘Down to the Sea’ uit 2010 is bijzonder goed ontvangen. Sam’s favoriete gitaristen zijn Jimmy Vaughan, James Burton en Robbie Robertson en zijn doorleefde stem past zich wonderwel aan bij de sfeer van zijn verschillende nummers.
Mijn verwachtingen waren dus hooggespannen, zeker omdat Sam toen hij me begin deze maand goedkeuring gaf om foto’s te komen maken toevoegde “I think I will be sitting in with Matt that night too, so it’ll be good to have a record”. Sam’s set vanavond was volledig solo, en akoestisch. Maar ook in zijn eentje op het podium, op een stoel en alleen gewapend met een akoestische gitaar wist hij het publiek te boeien. En met een prima uitvoering van zijn ‘Stealing From The Queen’ maakte hij ook mij persoonlijk gelukkig.
Na een korte pauze nam Matt Schofield het over. Matt, net 35 jaar nu, brak in 2004 met zijn band, The Matt Schofield Trio, door met hun live album “The Trio, Live”. Sindsdien heeft hij nog een live album uitgebracht en 4 studio albums waarvan het laatste “Anything But Time” door Mojo Magazine is uitgeroepen tot blues album van 2011. 2 weken geleden pas maakte hij de release van al weer een nieuw live album uit getiteld “Ten From The Road”, dat in een beperkte oplage van slechts 1000 stuks is geproduceerd en alleen tijdens zijn tour verkrijgbaar zal zijn en niet in de winkel.
De samenstelling van Matt’s trio wijkt een tikje af van het gebruikelijke patroon in bluesbands in die zin dat de basgitaar ontbreekt en de baslijnen in plaats daarvan worden uitgevoerd door het Hammond orgel van Jonny Henderson. In de pers wordt Matt veel geprezen: “Best blues guitarist from any country in decades” (LA Daily News, USA) en “UK’s most exciting blues guitar player” (Guitarist). De afgelopen 2 jaar is hij uitgeroepen tot “Guitarist of the year” bij de British Blues Awards en “Anything But Time is door Mojo Magazine uitgeroepen tot “Blues Album of the year” (Mojo Magazine 2011). De laatste keer dat ik zelf Matt heb zien spelen was ruim 6 jaar geleden, toen hij in Alkmaar support was bij een openluchtconcert van Harry Muskee.
Het is vanavond niet afgeladen in P60 maar wel lekker druk, en Matt maakt er een klein feestje van. Hij opent met het Trio, waarin de drums vanavond worden bespeeld door Joost Tazelaar (ook bekend van Drippin’ Honey en MOCT), maar kondigt aan dat hij later op de avond wat vrienden op het podium zal uitnodigen. Zijn eigen Blues Night (a la Eric Clapton’s Blues Night in Royal Albert Hall) zegt hij, maar dan met veel minder Ferrari’s buiten…. En inderdaad, tegen half elf nodigt hij Pieter “Big Pete” van der Pruijm uit op het podium, tot groot enthousiasme van het publiek dat Pete’s bluesharp kennelijk weet te waarderen.
En na een aantal nummers als kwartet nodigt Matt ook Sam Hare uit om er bij te komen, deze keer niet akoestisch, en is het kwintet compleet. De mannen op het podium genieten overduidelijk zelf van de gelegenheid om lekker samen te spelen (we are having great fun here, are you too?) en dat enthousiasme slaat makkelijk over op het publiek. Kortom, de verwachtingen werden volledig waargemaakt met een unieke “Matt Schofield Trio & Friends Blues Night”. En nu naar huis en genieten van het net aangeschafte verzamelobject “Ten From The Road”.
