Dok6 in Panningen is ruimschoots gevuld en met een uitverkochte Maaspoort in Venlo in het vooruitzicht kan Marco Roelofs rekenen op voldoende (Limburgse) aandacht voor zijn theaterprogramma Kaal. Aandacht van niet theaterpubliek, maar mensen die Marco kennen uit de nabije omgeving of zijn tijd als frontman van punkrockgroep de Heideroosjes. Allen nieuwsgierig naar zijn verhaal. Zijn bijbehorend boek eindigt met: die zee van handen verdwijnt, die zal me niet meer laten surfen. Ik schrok dan ook dat er geen staande ovatie volgde na afloop van zijn voorstelling. Is het de heimwee? Gepaste ingetogenheid? Of onervaren theaterpubliek?
De stevige rockmuziek vooraf en de dampende rook in het felle rode licht omlijsten de resten uit het Heideroosjes tijdperk dat dienst als decor. Gitaarkoffers, een oude basdrum en een kunstplant vormen de rudimenten op het podium.
De opening toont een silhouet van Marco. Het licht schijnt achter hem. Marco is letterlijk en figuurlijk uit de spotlight getreden. Kwetsbaar naar voren. Alleen en kaal. Zonder zijn houvast: de Heideroosjes. Met een harige gehallucineerde kat en kots naast zijn bed gevolgd door een, met een ironische knipoog naar de house/dance muziek, nummer opent de voorstelling. Met een dreun leren we de andere Marco kennen. Een Marco die hij zelf ook niet kende. Die kennismaking levert een verrassende ontmoeting op.
De podium ervaring en lef komt Marco goed van pas. Het is hard werken. Na meer dan 10 try-outs is dit pas de derde voorstelling en het voelt aan of Marco nog steeds zoekende is. Naar zichzelf? De juiste vorm? Soms in het Limburgs soms toch weer de voertaal Nederlands. Een blaadje tekst als houvast. Een stil zittende Roelofs op een kruk, hoewel theatraal goed gekozen, is wennen.
Gesteund door het gitaarspel van ex-roadie Robin Baard levert Marco een afwisselend cabaretprogramma van liedjes en teksten met de herkenbare dosis energie. Soms integer, maar vooral eerlijk en recht voor zijn raap. Veelal met een heerlijke humoristische ondertoon. Zonder pardon. Voor wie de Heideroosjes goed kennen tevens een paradijs aan subtiele verwijzingen, naar bandleden en songteksten. Als je het boek gelezen hebt, verlang je naar de voorstelling. Heb je de voorstelling gezien, dan wil je het boek lezen. In beide gevallen: doen!
Ik ben na het lezen én zien vooral benieuwd wat er overblijft als Marco de Heideroosjes écht los kan laten en op eigen kracht verder gaat. Als de roes ook bij de de fans van de Heideroosjes is verdwenen. En ding weet ik zeker, als ik weer naar zijn voorstelling ga, rijd ik niet eerst voor een snelle hap via de McDonalds!