Waar Jovink de Zwarte Cross heeft, heeft Meeuwis Brabant Open Air. Nou ja, Guus Meeuwis, nee zijn broer, Marc Meeuwis. De oud-muzikant liep op de vierde editie van BOA dan wel rond met een artiesten-bandje, de muzikant was (en is) de grote man achter het eerste festival dat echt midden in Strijp-S werd gehouden. Strijp-S, het oude fabriekencomplex van Philips waar in no-time een transformatie aan de gang is naar de gezelligste plek van Nederland.
Brabant Open Air werd de eerste jaren onder iets andere naam een eindje verderop in Lieshout georganiseerd, maar wil je mooier en groter, dan moet je naar de grote stad. En juist dat is wat BOA heft gedaan, met goede moed. Het festival ligt midden tussen de hoge gebouwen, waarvan er enkele nog worden omgebouwd tot appartementen-complexen, leuke nieuwe bedrijfjes en natuurlijk het beroemde Klokgebouw. In de tijd van Philips al een monument, heden ten dagen een monument dat is omgebouwd tot een heuse concertzaal.
Op de vrijdag begon het fantastisch gesitueerde festival met drie artiesten: De Veulpoepers 3.0, Rowwen Hèze en natuurlijk Guus Meeuwis. Hoe kan het ook anders. De Veulpoepers beten het spits af en hoewel de kwieke oudjes er nog steeds zin in hebben, muzikaal en stemtechnisch klopte het niet helemaal meer. Maar wees nu eerlijk, zijn de oorspronkelijke oprichters van het Noorderlicht (nu 013) daar wel naar op zoek? Het protest zit er in de Brabantse groep nog net zo stevig in als dertig jaar geleden en hoewel het kleine groepje vroegkomers er duidelijk net zo veel zin in had als de band zelf, een echte publiekstrekker waren de activisten niet.
Rowwen Hèze daarentegen, de volgende artiest op het programma trok beduidend meer publiek. Ok, de Brabantse Limburgers, zoals presentator Frank Lammers ze aankondigde, hebben dan ook beduidend meer hits op het repertoire staan en ook de nieuwe cd ‘Geal’ trekt publiek van heinde en verre naar het Brabantse. Een sfeer die goed uitkwam tussen de hoge gebouwen, hoewel het kale beton helaas wel zorgde voor een ietwat doffe sound. Het mocht de ongeveer 4000 bezoekers op de vrijdag niet baten, want gezellig bleef het, ook toen ras-Brabander Guus Meeuwis het podium betrad. De vele hits van de vrolijke zanger vermaakten het toegestroomde publiek als vanouds, en ondanks de regenbuien gedurende de avond bleven velen tot het laatste moment. Wellicht dat de publieksvriendelijkheid van het festival er toe bij droeg. Gratis kraanwatertaps, gratis mandarijntjes bij het inleveren van een sigarettenpeuk of ander afval, de in het publiek appellikeur-uitdelende dames, het lijkt er op alsof Brabant Open Air vooruit wil lopen qua publieksvriendelijkheid.
Ook na de hoofdact van de vrijdag hoefde het publiek nog niet naar huis. Snel naar binnen, het Klokgebouw in, waar een swingende 90’s-party tot in de vroege uurtjes doorging. De Vengaboys, Snap en Captain Jack vermaakten het overenthousiaste publiek dat zich weer even jong kon voelen. Dat de eveneens aangekondigde Right Said Fred voorde tweede keer in een jaar Eindhoven niet konden verblijden met een optreden (Na een gecanceld Serieuzzz Live, moesten de broers ook de afterparty van Brabant Open Air langs zich heen laten gaan, ditmaal wegens ziekte), kon de pret echter niet drukken.
De zaterdag begon vroeg. Te vroeg voor sommigen, hoewel de Black Corner Boogie Band (spin-off van Jovink en de Voederbietels) daar geen notie van leek te hebben. De Achterhoekers rockten net zo gemakkelijk op de vroege middag als zouden ze spelen rond het nachtelijk uur. Het zal dan ook niemand verbazen als deze mannen in no-time de oceaan oversteken voor het SXSW-festival. Stabiele festivalfactoren als Miss Montreal en Racoon lieten het toeschouwers-aantal dan wel wat stijgen tot boven dat van gisteren, echter uitspatters waarvoor men van heide en verre naar Eindhoven zou komen zijn het niet. Ook hun beider shows bleven op datzelfde niveau steken. Niets ten nadele van beide artiesten, maar de rek is er wat uit, Racoon is vergeleken met tien jaar geleden toch dik ingekakt en Sanne Hans met haar band, ach, het eerste festival dat haar nog niet op het podium heeft gehad ligt in het buitenland.
The Astroids Galaxy Tour echter, internationaal gezien een nieuwkomer en iedereen wil ze hebben. Terecht, want het Deense duo, bestaande uit Lars Iversen en de op Heidi Klum lijkende Mette Lindberg pakt festival na festival in met hun aanstekelijke alternatieve poprock. In no-time brak de band door met wat kleine hitjes, een reclamespot en ja, de jaren ’60-geörienteerde Denen doen erg denken aan het Engelse Smoke City, die halverwege de jaren 90 dezelfde upcomming line volgde. Het optreden van de energieke Lindberg en haar mannen deed de zon doen doorbreken, hoewel een uur voor de Denen op Brabant Open Air wellicht te lang was. Het einde van het optreden maakten weinigen dan ook niet meer bewust mee, hoewel de band die aandacht het eerste halfuur met gemak kon vasthouden.
De vreemde festivaleend in de bijt was The Kyteman Orchestra. Geen enkele hit en voor je het weet gooit de trompetist/dirigent het roer weer om en hoor je zijn huidige repertoire nooit meer. Een must-see dus, voor wie het experimenteel gedurfdste optreden wilde meemaken. Het bombastische geluid van The Kyteman Orchestra verraste vriend en vijand, en waar de klanken eerder op de dag zo’n vijf kilometer verderop in lijn van het podium te volgen was, de zware klanken van Colin Benders’ fantastische muziek zouden zeker tot in Helmond te horen zijn geweest. Het was niet erg, want het publiek was overdonderd van de muzikaliteit van Kyteman’s orkest. Het was dan ook de eerste keer dat het publiek in volledigheid mee zwaaide en klapte, op aansturen van eerste rapper Pax. Op een langdradige jam na was dit voor velen dan ook het hoogtepunt van het festival. En dat, met een kersverse vervangende toetsenist die drie dagen de tijd had om de thuis van een hernia herstellende Niels Broos te vervangen en ook qua operazangers wat gewisseld bleek te zijn met de oorspronkelijke bezetting.
Milow, de sympathieke Belg, die na het grote geluid van the Kyteman Orchestra de ondankbare taak had gekregen het publiek te moeten vermaken tussen het bombastische Kyteman en de populaire Simple Minds, was voor velen een punt van pauze. Tussen de ritten door moest er natuurlijk wel gegeten worden en de uitgebreide ruimte achterin gaf voldoende voldoening om de inwendige mens te vullen. Hoewel voldoening een subjectief begrip is, aangezien de veelvulig afgenomen friet met grote hoeveelheden de prullenbak in verdween. Niet verwonderlijk, want de friet was veruit de slechtste friet die men ooit op een festival heeft geserveerd. De prijs viel over het algemeen wel mee, €2,50 voor een bakje friet, maar een miniscuul bakje dat door velen meer dan half werd weggegooid, was toch wel een domper op het festival, dat verder meer dan perfect in elkaar stak. Slechts weinig festivals kunnen de organisatie van Brabant Open Air nog iets leren, alleen een andere cateraar mag aan BOA worden aangeraden.
Na Milow en het eten kwam het grootste deel van de 8000 man publiek weer rap terug. Natuurlijk, want een van de headliners stond op het podium. de Simple Minds scoorden meer hits dan alle andere artiesten op het festival bij elkaar opgeteld. Een spektakel kon worden verwacht, ware het niet dat de band van Jim Kerr zich overduidelijk vergiste en dacht als headliner van een eigen stadionconcert te staan. Voor de vele fans, die van heinde en verre naar Eindhoven waren afgereisd was het waarschijnlijk niet erg, maar als je op een festival speelt is een andere setlist toch echt een must. Dat in het begin een kleine hit (‘Waterfront’) gespeeld werd, die slechts weinige niet-fans zich kunnen herinneren, was een schrale troost. Veel niet-die-hard-fans begonnen na een half uur nieuwe nummers al af te druipen richting uitgang en het duurde dan ook nog even voordat de Schotten hun eerste hit ten gehore brachten, een bijna 15 minuten lang uitgerekte versie van ‘Alive & Kicking’, niet in de minste plaats opgerekt door het publiek dat eindelijk eens iets kon meezingen met de vergane wereldsterren. Het concert was toen echter in feite al afgelopen. Een toegift van ‘Don’t you forget about me’ was dan een slimme afsluiter, om iedereen nog even te doen vergeten dat de Simple Minds de plank met hun setlist totaal hebben mis geslagen.
The Kaiser Chiefs moest het festival dan voor een spetterende afsluiter zorgen en gelukkig deed de band het ook. Niet alleen de spetterende lichtshow, die overigens het gehele festival erg goed in elkaar stak, muzikaal trokken de mannen uit Leeds het festival naar grotere hoogte. Na The Kyteman Orchestra het tweede muzikale hoogtepunt van Brabant Open Air. Met gemak zorgde de band voor een sfeer die een festival waardig is. Slechts ‘Ruby’ hadden de mannen als grote hit, het maakte het publiek niet uit: Rock was waar het publiek voor kwam en rock was wat het publiek kreeg. De band speelde als stond ze voor een 100.000 man tellend publiek, speelde soms met nummers van weleer, maar bovenal knalden de mannen als deed geen band het eerder op Brabant Open Air. Waarachtig een degelijke maar stevige afsluiter!
Voor wie nog steeds niet moe was werd ook de zaterdag weer afgesloten met een afterparty, ditmaal met enkele coverbands, die het klokgebouw op de grondvesten deden trillen. Coldplay, Amy Winehouse en de Kings of Leon zijn dan om een of andere reden onhaalbaar, de coverbands die de avond afsloten waren er niet minder om. Qua programmering had het festival wellicht een betere afstemming kunnen maken, Brabant Open Air heeft echter bewezen dat met voor goede georganiseerde festivals niet per se naar het buitenland moet.