‘I’m yours’ was vier jaar geleden een van de grootste hits van het jaar en sindsdien is de naam Jason Mraz gevestigd. Vier hele jaren na dat succesvolle album waar de hit vanaf komt is Mraz terug, en zijn single ‘I wont give up’ is de hitlijsten alweer helemaal ingeklommen. Het album valt direct op door de simplistische vormgeving aan de buitenkant en ook aan de binnenzijde en het overbodige ‘boekje’, is het duidelijk dat het budget ditmaal niet aan het design is uitgegeven.
Als voorproefje op het nieuwe album verschijnt op 28 februari a.s. een digitale live EP getiteld ‘Live is a four letter word’ . De 4-track EP, met daarop twee songs van het album ‘Love is a four letter word’ is in het najaar van 2011 opgenomen in het Spreckels Theater in San Diego. ‘LOVE is a four letter word’ is geproduceerd door meervoudig Grammy-winnaar Joe Chiccarelli (White Stripes, Christina Perri en Young The Giant).
Het album zelf start gewoon lekker funky. ‘The freedom song’ ligt lekker in het gehoor en het verdient de aanbeveling het album na een eerste keer luisteren snel een tweede maal op te zetten. Na die eerste track namelijk lijkt het alsof Mraz helemaal ingekakt is, en het is pas bij de tweede luistersessie dat je wordt gepakt door de zanger. Een mix van country, jazz, folk en funk is wat de singer-songwriter heeft neergezet en naast de typische Jason mraz-liedjes is het vooral de puurheid die opvalt. Geen overdreven productie, samples of effectjes. Nee, ‘LOVE is a four letter word’ is opgenomen zoals je van een singer-songwriter mag verwachten. Mraz is lekker dicht bij zichzelf gebleven, laag bij de grond en zou je dat bij velen verafschuwen, het is de kracht waar je bij Mraz juist op valt.
‘LOVE is a four letter word’ is gewoon een lekkere verzameling songs van de man die je het na zo lang proberen zo gunt. Het is alleen de vraag of er na de huidige single nog een tweede hit vanaf gehaald kan worden. ‘The freedom song’ is een kanshebber, maar dan houdt het verder wel op. Het album is dan ok gewoon een krachtige cd met niet al te veel uitschieters, lekkere muziek, wat hammondorgeltjes en wat riedeltjes, maar in totaliteit gewoon stabiel. Een waardige opvolger voor ‘We sing, we dance, we steal things’ (8/10)(Atlantic)