Woensdag stond niemand minder dan entertainer Engelbert Humperdinck in Vredenburg te Utrecht. De inmiddels 75-jarige zanger gaf een éénmalig zitconcert in de Domstad. Humperdinck’s nieuwste album, getiteld ‘Released’ kwam eind vorig jaar uit, een mooie reden voor de nog steeds zeer populaire zanger om een wereldtournee te starten.
De zaal stroomt langzaam vol, om precies kwart over acht gaat het licht uit en verschijnt er op een scherm een cabaretier welke een leuke scetch laat zien over de naam Engelbert Humperdinck. Onder luid applaus komt de man zelf op het toneel en na het openingsnummer word ik verrast door een spetterende uitvoering van ‘Smooth’, het nummer waarmee Rob Thomas en Santana een grote hit hadden. “The Hummer” laat horen dat hij na al die jaren het zingen nog niet verleerd is. De zanger wordt voor de goede orde toch begeleid door een acht-koppige band en twee zangeressen. Tijdens het nummer ‘Am I that easy to forget’ hoor ik heel het publiek meezingen en Humperdinck geniet er zichtbaar van.
Na het welkom heten van het publiek vertelt Engelbert Humperdinck dat hij al ruim 44 jaar in het vak zit en er nog steeds zo jong uit ziet…. Onder visuele begeleiding van oude opnames op het scherm start het nummer van de gelijknamige film ‘Love Story’. Tijdens deze schitterende uitvoering is het muisstil in de zaal. Als de eerste tonen van ‘Lonely is a man without love’ door de zaal klinken, komt het publiek een beetje los en zingt mee, Engelbert zegt aan het eind dan ook:”That’s nice”. Alvorens hij verder gaat met ‘Thanks for taking me’ krijgt hij een knuffelbeer van een dame uit het publiek. Een goed voorbeeld dat doet volgen, want tijdens dit nummer komen er nog meerdere dames naar voren om bloemen aan de zanger te geven.
Zittend op een speaker vervolgt Humperdinck met ‘After the lovin’, waarna hij, na het voorstellen van zijn bandleider Mirko, losbarst in een lekker bluesnummer getiteld ‘I could get used to this’; onder vrouwelijk gegil gaat het colbert uit, de strik af en het overhemd open. Na even bijgekomen te zijn klinkt het schitterende ‘I wish you love’ door het muziekcentrum. Schitterend, meer kan ik er niet over zeggen! Humperdinck zet een cowboyhoed op en brengt een country-versie van Bruce Springsteen’s ‘I’m on fire’. Om even op adem te komen gaat hij even zitten en vertelt dat hij niet best geslapen had, omdat er de hele nacht meiden op de deur van zijn kamer stonden te bonken, “Niet dat ze erin wilden, maar eruit”, grapte hij.
Het licht dimt en er verschijnen oude opnames op het scherm van hem, tesamen met Dean Martin. Ze zingen het nummer ‘Crosby, Sinatra en Me’, waarna hij een imitatie van Martin laat horen. Engelbert vraagt of er een dame in de zaal is die hem kan assisteren, waarna er al snel een vrijwilligster het podium op geholpen wordt. Zij moet plaatsnemen op een stoel en de tekst van het nummer ‘You don’t know me’ voor hem omhoog houden omdat hij de tekst niet zou kunnen onthouden. Halverwege het nummer klimt hij bij haar op schoot en zoent haar. De rest van de dames in de zaal worden gek! Met een rode zakdoek veegt hij het zweet van zijn voorhoofd en borst, de overgelukkige dame gaat met de zakdoek onder groot applaus het podium af.
De twee zangeressen komen naar voren en ‘Quando, Quando, Quando’ wordt ingezet. Tijdens deze hit swingt Humperdinck er flink op los. “Het volgende nummer heeft een heel jaar lang op de eerste plaats gestaan, als je de tekst hoort dan snap je het”, waarna het wonderschone ‘How I love you’ met veel gevoel gebracht wordt. Tijdens het Police nummer ‘Every breath you take’ gaat hij even het podium af om zich om te kleden, de band neemt het nummer over waarna aan het eind hij terugkomt en het nummer afmaakt. De band wordt onder luid applaus voorgesteld en Humperdinck vertelt dat het volgende nummer door Bryan Adams geschreven is: ‘Have you ever really loved a woman’ klinkt door de zaal.
Vol trots vertelt de legende ook nog eens ten overvloede dat zijn nummer ‘The Last Waltz’ een wereldwijde hit was en alsof het is afgesproken ontvangt hij tijdens een sterke uitvoering van het nummer wederom een aantal bossen bloemen. Tijdens een medley horen we onder andere ‘Spanish Eyes’ en ‘There goes my everything’ en voor we het weten zijn we aangekomen bij alweer het laatste nummer. Dat laatste nummer is natuurlijk ‘Release me’, waarna hij onder staande ovatie het podium verlaat. Natuurlijk komt hij terug en als toegift zingt hij een nummer van zijn ‘Legacy of Love’ album, het door Paul Anka geschreven en door Frank Sinatra groot gemaakte ‘My Way’. Tijdens dit nummer komt het publiek massaal naar voren en Humperdinck vindt het natuurlijk allemaal goed. Zoals Elvis ook deed tijdens zijn concerten gooit Engelbert een aantal rode sjaaltjes in het publiek. Duidelijk is dat “The Hummer” nog zeer goed bij stem was en een schitterende show neerzette! Humperdinck is en blijft een succes.
Foto’s (c) 2011 Freddie de Roeck