White Denim, een band uit de zeer culturele Texaanse stad Austin bracht twee jaar geleden het zeer goed ontvangen album ‘Fits’ uit. Met ‘Last Day of Summer’ proberen ze daaraan een passend gevolg te geven. Invloeden uit de jaren ’60 en ’70 zijn er genoeg op dit album: blues, soul, jazz, psychedelische rock, het komt allemaal voor. Desondanks klinkt het album wel als een geheel. Iets wat lastiger in woorden is te omschrijven is de ongedwongenheid die doorklinkt op dit album. Veel artiesten vertellen graag over hoe relaxt het opnameproces verliep, op ‘Last Day of Summer’ kan je dat als luisteraar zelf vaststellen.
Na de sterke opener, ‘I’d Have It Just The Way We Were’, volgt een intro dat direct van The Beach Boys lijkt overgenomen. De rest van dit up-tempo en vrolijke nummer houdt deze vergelijking in stand. Het soulrijke ‘Tony Fatti’ en het bluesy ‘If You’re Changing’ maken de sterke start van dit album compleet.
Hierna volgen twee instrumentele nummers waarvan vooral ‘Light Light Light’ jazz ademt en waarin het sterke saxofoonspel van gastmuzikant Alex Coke centraal staat. Na deze instrumentele onderbreking keren de vocalen weer terug in de nummers, zoals in ‘Some Wild Going Outward’ wat overeenkomsten vertoont met Byrds, of recenter Fleet Foxes en veel ingetogener is dan de daaropvolgende ‘Champ’ en ‘Shy Billy’. ‘Through Your Windows’, dat ook zomaar van Villagers had kunnen zijn, sluit het album prima af.
De hoogtepunten van dit album zaten voor mij in het begin, maar nergens zakte het in. Een enkele keer neigde een nummer naar langdradigheid, maar omdat de nummers niet heel lang zijn (het album duurt in totaal slechts 36 minuten) werd dit punt nooit bereikt. ‘Last Day of Summer’ is een groeialbum, dus niet heel toegankelijk. Maar heb je affiniteit met een band als Fleet Foxes dan raad ik je aan dit album een kans te geven. (8/10) (Co-Op)