Twee jaar geleden had nog vrijwel niemand gehoord van de door Milow ontdekte Sanne Putseys, maar opeens was ze daar. Met haar ‘Raggamuffin’ brak ze door en bracht ze als Selah Sue de hoofden van alle programmeurs van zalen en festivals op hol: iedereen wilde en moest haar hebben. Verschillende malen was de kleine dame met de grote stem al in ons land te zien, Lowlands en North Sea Jazz Festival gingen plat voor haar, en naast Milow zelf vroeg ook Prince de Leuvense in zijn voorprogramma. En dan afgelopen donderdag in de 013 in Tilburg, de zaal die zich steeds meer en meer ontwikkelt tot de populairste en best progammerende poptempel van Nederland.
Na een rij van een dik kwartier om de 013 binnen te komen en een half uur om de jas weg te hangen was het rennen naar de grote zaal. Daar zou voorprogramma Nely & Nora het publiek een dikke drie kwartier vermaken met hun mix van soul en reggae. Of de Duitse dames zich niet lekker voelden, de zaal niet aanvoelden of dat hun repertoire niet groot genoeg was, we weten het niet, maar toen ik rond tien voor half negen de zaal betrad waren de dames al richting kleedkamer. En dan is een uur wachten lang, hoewel de dj van de zaal het wachten wat vergemakkelijkte met onder anderen een heerlijke lange versie van Herbie Hancock’s ‘Rockit’.
Schuchter en fragiel kwam de kleine Selah Sue het podium op en slechts met gitaar begon de Vlaamse met een nummer van Adele. Na een tumultueuze groep in de wachttijd voor aanvang, was diezelfde groep publiek in een seconde muisstil. Op de tonen van haar gitaar en de stem van Selah Sue na kon je een speld horen vallen, en voor ondergetekende was dat moment uniek. Een fluisterloze popzaal is in muziektermen doorgaans slechts op één moment mogelijk, en dat is als ze leeg is. Het bewijst maar eens te meer de grote klasse en het respect dat Selah Sue heeft weten op te bouwen in die korte tijd.
Ondanks de timide start durt het niet lang vooraleer het concert dan ook helemaal los barst en vanaf het tweede nummer zingt, danst en joelt de zaal op ieder nummer mee. Van vooraan bij het podium tot boven op het tweede balkon, vrijwel iedereen kent de teksten van de zangeres van voor naar achter en ik wordt bijna jaloers dat zelfs de kleinste bezoekers, die de rust zoeken buiten, naast de deuren van de zaal, de zangeres beter kennen dan ikzelf.
Opvallend is dat de zangeres haar twee meest aanstekelijke en bekende nummers, ‘Fire’ en ‘Raggamuffin’ niet tot het einde van het concert bewaarde, maar al halverwege het optreden bracht. Het maakte het concert er uiteindelijk wel swingender op, want de laatste helft werd opgebouwd met een swing die een hoogtepunt naderde met wat dance-invloeden in de toegift.
Waar van Amy Winehouse ooit beweerd werd dat haar populariteit voornamelijk gebaseerd was op een paar kleine hitjes door de jaren heen, maar vooral door haar flamboyante levensstijl, lijkt het alsof de bekendheid en het succes van Selah Sue met versnelling die kant op gaat. De Belgische is zo te zien echter te bescheiden om de fouten te maken die Winehouse het leven kostten, en de nummers zijn wat mij betreft ook nu al een stuk degelijker. Waar ons land de pech had Winehouse pas te leren kennen op het moment dat heel de wereld haar al kende, zijn we nu enorm bevooroordeeld om haar opvolgster al te leren kennen in alle bescheidenheid, voor ze de wereld zal veroveren. Want die verovering zal er zeker komen, gezien het talent van Selah Sue er een is van ongekende klasse, wat ze ook maar weer eens bewees in Tilburg.
Foto’s archief Maxazine (c) Nathalie Bauland/Maxazine.nl