Misschien ken je ze van hun debuutalbum uit 2008 en de bijbehorende single ‘White Winter Hymnal’, de latere single ‘Mykonos’ of van hun nieuwste plaat ‘Helplessness Blues’. Voor wie ze uberhaupt niet kent, Fleet Foxes zijn zes folkrockers uit de grunge hoofdstad van de wereld, Seattle. Afgelopen dinsdagavond stonden ze in de groteske Heineken Music Hall in Amsterdam als deel van hun album promotie toer, en ik was er voor Maxazine bij.
In de trein merkte ik al duidelijk waar ik heen ging. Het gros van de mensen was alternatief gekleed, in de volksmond ook wel hipsters genoemd. Baarden, sjaals, zwarte Eastpaks en skinny jeans. Waarschijnlijk keken ze net zo min als ik uit naar de gekozen venue, de HMH. Van nature is folkrock een genre dat het best tot zijn recht komt in kleine, rustieke venues en hoewel ik de jonge band het succes van harte gun is het voor veel fans jammer dat ze Paradiso zijn ontgroeid. Wel was voor de gelegenheid een deel van de zaal seated, een aangename verrassing.
Nadat ik op mijn gemak ging zitten kwam Vetiver, een Californisch bandje op om de zaal in de juiste sfeer te krijgen. Helaas was de genoemde zaal om die tijd nog maar amper halfvol, omdat het voorprogramma om de eigenaardige tijd 19:45u begon. Dat mocht voor mij de pret niet drukken, want al vanaf het eerste nummer klonk prettige folkrock door de zaal. De band die de laatste vier letters van hun naam met genregenoot Bon Iver deelt bracht dit met een vleugje jaren ’60 invloed, dan met name van The Doors. Aangenaam verrast besluit ik hun platen thuis maar eens op te zoeken.
Na een half uurtje pauze verdwijnt het geprojecteerde bergmeer van de muur en is het dan eindelijk tijd voor Robin Pecknold en aanhang. Het podium is bezaaid met een ruime selectie aan instrumenten: een contrabas, een lapsteel gitaar en later bleek daar ook een fluit tussen te liggen. Geopend werd met een van de twee tweedelige nummers van hun nieuwste plaat. Een aantal minuten een tentoonstelling van hun instrumentale kwaliteiten om vervolgens over te gaan tot de kern van hun genre. ‘The Plains/Bitter Dancer’ doet het bij het publiek goed en word vervolgd met de single van hun Sun Giant EP, ‘Mykonos’. De sfeer zit er goed in. Opvallend is het beeld van de projector die (ongemakkelijk) midden in de zaal is opgesteld. Videos van natuur en simpele vormen, dan met name de driehoek, die ook in de clip van ‘Mykonos’ al te zien waren.
{slide=Fleet Foxes – ‘Mykonos’}http://www.youtube.com/watch?v=DT-dxG4WWf4{/slide}
Tijdens de voor een slechts vijf jaar oude band bijzonder lange set passeert vrijwel volledig ‘Helplessness Blues’ de revue. De vrolijkere toon van dit album complementeert goed met de sfeer van hun voorgaande werk. Aan het publiek valt helaas vrij weinig te merken, het is weliswaar geen rave party maar tot aan het zesde nummer ‘Sim Sala Bim’ is het vrijwel roerloos. De band is niet veel anders, ze hebben blijkbaar wat tijd nodig om te wennen maar daarna worden ze gelukkig wel wat spraakzamer. Pas richting het einde van de main set wordt duidelijk waarom de organisatie deze band als psychedelisch bestempelde, met een sax solo tijdens ‘The Shrine/An Argument’, het andere tweeledige nummer van hun album dat nu al goed scoort in de eindejaarslijstjes.
Een van de grote krachten die me nu duidelijk was is het gebruik van de stem als instrument, harmonieën worden gebruikt om het uitgebreide assortiment bij te staan. Na een korte break komt zanger en gitarist Robin Pecknold solo op met de aankondiging een nieuw nummer te spelen. ‘I Let You’ laat met een voor de band onbekende melancholie de zaal stilvallen in het donker. Zowel qua sfeer als tekst is dit een zijspoor voor Fleet Foxes, wellicht het begin van een soloproject? Spoedig voegt de rest van het ensemble zich weer bij hem om nog drie nummers te spelen, de sfeer omzettend van down naar up. De afsluiter, maar liefst het 18e nummer ‘Helplessness Blues’ laat mij vervuld achter, een top show, ondanks dat ik oordoppen nodig had om te compenseren voor de slechte akoestiek en techniek van de zaal.
Foto’s (c) 2011 Armelle van Helden