Gisteravond trad “The Screaming Eagle of Soul” op in Amsterdam en ik was erbij! Naar mijn mening is Charles Bradley de ontdekking van dit jaar. Uit het niets verscheen er een 64 jaar oude man op het muzikale toneel waar nog nooit iemand van had gehoord maar een stem heeft om kippenvel van te krijgen. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat het krappe Bitterzoet volledig uitverkocht is.
Ik word vriendelijk begroet door de portier en wandel de trap af naar de garderobe en weer een andere trap op die naar het zaaltje leidt. Het is nog niet zo vol en kan onder het genot van funk en soul tracks van weleer, weerklinkend van heuse vinyl singletjes, rustig een biertje drinken en een plekje zoeken. Maar wanneer ik de bodem van mijn bierglas in het oog krijg lijken er spontaan vier volksstammen te zijn toegestroomd. Ik heb nog net genoeg tijd om mijzelf van een vers vaasje te voorzien en een plek voor het podium te bemachtigen voordat de menigte mij als een veelkoppig monster opslokt.
Rond de klok van kwart over negen komt de band genaamd ‘The Extraordinaires’ op en zet een instrumentaal nummer in terwijl iedereen hoopvol een glimp probeert op te vangen van Bradley. De laatste klanken van het eerste nummer zijn nog niet weggestorven wanneer het volgende wordt ingezet en nog steeds geen spoor van Charles. Dan stapt de organist naar voren, grijpt de microfoon en jut de menigte op voordat hij eindelijk de komst van “The Screaming Eagle of Soul” aankondigt. De band start en Charles Bradley verschijnt onder luid gejuich ten tonele. Gekleed in een 60’s funkpak dat zo uit de kledingkast van James Brown had kunnen komen staat de man eerst een minuut glunderend de zaal in te kijken. De kleine oogjes in dat doorleefde gezicht lijken alles op te vangen als hij de sfeer opsnuift en iedereen uit de grond van zijn hart bedankt voor het komen om hem te zien zingen.
Het concert wordt afgetrapt met single ‘Heartaches and Pain’ waarin hij verhaalt over de dood van zijn broer. De toon is gezet en de rillingen lopen over mijn rug. ‘No Time for Dreaming’ is de volgende op de setlist en wordt waar mogelijk door het publiek meegezongen. Tijdens dit nummer gooit Bradley er een bezweet dansje uit wat er eerst een beetje lachwekkend uitziet maar perfect past in zijn stijl. Dit wordt gevolgd door ‘Lovin You, Baby’, ‘The World (Is Going Up in Flames)’ en ‘How Long’ waarbij hij zich theatraal ontdoet van zijn jasje. Bij die laatste laat Bradley horen dat hij zijn bijnaam eer aandoet en krijst hij met zoveel passie en emotie dat zelfs de gitarist zijn collega op het orgel aanstoot en een ontstelt “Wow!” vormt met zijn mond. Hierna volgt nog één nummer waarna de beste man even tijd nodig heeft om uit te puffen en backstage verdwijnt. Zijn band speelt weer enkele nummers voordat de Soul-man heraangekondigt wordt.
Dit keer komt hij op in een glitterend gouden catsuit met een nieuw jasje en gaat het concert verder waar het gebleven was. Hij brengt ‘This Love Ain’t Big Enough for the Two of Us’ ten gehore wat hij samen met The Bullets heeft opgenomen maar niet op het album ‘No Time For Dreaming’ terecht is gekomen. Dan is het tijd om de band voor te stellen en ieder van hen een korte solo te gunnen terwijl Bradley zijn slaapkamerstem opzet en na iedere solo “So gooood” kreunt. Achter Charles vang ik een blik van de drummer naar zijn collega’s op waarbij hij zijn wenkbrauwen een stukje omhoog trekt, zijn onderlip naar voren duwt en zijn schouders lichtjes ophaalt. Charles steekt nog een heel verhaal tegen ons af terwijl de band hun riedeltje maar herhaalt en hoopt dat hij hen een teken geeft als ze weer verdergaan. Uiteindelijk komen de Neil Young cover ‘Heart of Gold’ en ‘Golden Rule’ nog voorbij voordat “The Screaming Eagle of Soul” ons nog één keer liefdevol bedankt met een luid “Thank youuuuuu!” en het podium afstapt.
Maar in plaats van dat hij door de deur backstage gaat om te wachten tot ze de toegift spelen, wandelt hij het publiek in en bedankt ons persoonlijk met een zweterige maar stevige knuffel. Dat wil ik natuurlijk niet missen, dus na hem bedankt en omarmt te hebben kijk ik nog even toe tot hij weer het podium opklimt om ‘Why Is It So Hard’, doordrenkt met emotie, ten gehore te brengen en hiermee zijn levensverhaal in vijf minuten samen te vatten. Na alle tegenslagen en kopzorgen heeft hij op zijn 64-jarige leeftijd toch “the American dream” weten te bereiken en het is aan hem te zien dat hij er met volle teugen van geniet om zijn muziek, verhalen en gevoelens met ons te delen en onze harten verwarmt.