Toen Waylon twee jaar geleden bij Motown tekende, was ik wat sceptisch, aangezien de zanger naast ‘Wicked Way’ ver terug viel met zijn opvolgers. Toen ik hem een paar maanden geleden live zag leek het voor mij al helemaal over en uit voor Waylon, maar ik liet mij verrassen met ‘After All’. En verrast werd ik zeker: Wat een dijk van een stem heeft die vent!
Het vergde twee jaar, vijf studio’s in drie landen, maar Waylon’s tweede album is eindelijk een feit. De eerste single ‘The Escapist’ zet de toon voor ‘After All’, dat elf nieuwe nummers bevat. ‘The Escapist’ klinkt gewoon al net zo lekker als ‘Wicked Way’, zo niet lekkerder. Op ‘After All’ gaat Waylon met regelmaat terug naar zijn oude stijl, country en dat gaat hem goed af. Het enige dat jammer is, is dat het album maar 37 minuten duurt, dat is nog minder dan vroeger op de A- en B-kant van een LP stonden! Een covertje met Ilse de Lange erbij had het album dan weer wat meer flair gegeven.
Het lijkt erop alsof Waylon, nu het lijkt alsof hij na z’n debuut wat meer vrijheid heeft gekregen, de kans heeft genomen een eerbetoon te brengen aan zijn grote vorbeeld, Waylon Jennings, de man waarmee hij nog samenwerkte, en waardoor Willem Bijkerk (de echte naam van de zanger) de artiestennaam Waylon op zich nam. Meer country dan de soul waardoor hij twee jaar geleden een deal met het beroemde Motown-label heeft kunnen tekenen. Het kan wel eens de ondergang van Waylon bij Motown betekenen.
Waylon blijft een goede stem houden, maar op de een of andere manier komt na enkele nummers toch een gevoel naar boven van: “Heb ik al gehoord” en als je dat samen pakt met de korte duur van het album, komt er toch weer een gevoel bij me naar boven dat Wylon het op de een of andere manier toch net niet helemaal gaat maken. De mensen blijven niet in zijn mooie blauwe ogen en fluwele stem trappen. Laten we hopen dat Waylon bij zijn derde album iets meer uitdaging zoekt, en vindt! (7/10) (Motown)