De vijfkopsband Lesoir is bezig met een flinke opmars. Op een haartje na misten ze in de finale van Nu of Nooit een optreden op Pinkpop, maar speelde wel op andere festivals als Bokpop. Met de zang van zangeres Maartje Meessen lijkt Lesoir op een mix tussen The Gathering, Soundgarden, maar ook op het Belgische Soulwax. Het titelloze debuut van Lesoir is stevig, met rifs die je denken aan Tool, maar ook met mooie ballads, als ‘Tabula Rasa’ en het fantastische ‘As beauty disappears’
Met ‘Dominion’ opent Lesoir wat experimenteel, hoewel de band vrijwel direct overgaat in het werk wat ze beogen te brengen. De Limburgers bestaan dan misschien pas 2 jaar, maar in die twee jaar hebben ze toch een band weten te kweken die aanvoelt alsof ze met elkaar opgroeiden. Stevige, maar lekkere nummers, die geen moment vervelen. Kracht spreekt uit in de teksten en de muziek, waarbij een sterke rol is weggelegd voor drummer Claudio Arduini.
Gedurende de cd begint Lesoir steeds meer en meer te lijken op voorgenoemde bands, hoewel de kracht van Skin (Skunk Anansie) en ook de stem van Sandra Nasic (Guano Apes) en Gwen Stefani (No Doubt) een duidelijke vergelijking vormen. Donkere nummers als ‘She’s lost’ maken het duidelijk dat op de gehele plaat geen stempel gedrukt kan worden. Hoewel de stempel ‘OKÉ’ het dichtste in de buurt komt voor Lesoir. (8/10) (Marista)
http://www.youtube.com/watch?v=vRXB26kGPLI