Dit is wederom een plaat, in de stortvloed van releases, waar vele metalheads maanden lang naar hebben uitgekeken. Inmiddels ligt de plaat al enkele weken in de winkels en is met wijd open armen ontvangen door zowel pers, fans als ondergetekende. Machine Head is in 1992 opgericht door zanger gitarist Robb Flynn (ex-Violence) en bassist Adam Adam Duce in een periode dat de authentieke thrashmetal eigenlijk een beetje op sterven na dood was.
Het debuutalbum ‘Burn My Eyes’ werd in 1994 opgenomen met gitarist Logan Mader (later o.a. Soulfly en Medication. Momenteel is Logan een niet onverdienstelijk producer) en drummer Chris Kontos (ex- Attitude Adjustment). Dit debuut was meteen een rake want Machine Head had zichzelf gelijk een plek op de metal-kaart verworven. Met het vervolgalbum ‘The More Things Change…’ ,waarop Dave McClain de drumstokken van Chris Kontos had overgenomen, werd deze positie makkelijk geprolongeerd, zo niet verder versterkt. Na het vertrek van gitarist Logan Mader en de komst van diens vervanger Ahrue Luster (momenteel actief bij Ill Niño) kwam er een eind aan de stijgende populariteit van de band.
De albums ‘The Burning Red’ (1999) en ‘Supercharger’ (2001) werden slecht ontvangen door vele metalfanaten en de platen werden kapot geschreven in de media. De band werd beschuldigd een knieval voor de commercie te hebben gemaakt door te veel in te haken op de muzikale trends van toentertijd. In het thuisland Amerika werd de band zelfs door hun platenmaatschappij aan de kant gezet en was weer terug bij af. Een trieste gebeurtenis want ‘The Burning Red’ en ‘Supercharger’ zijn m.i. geweldige metalplaten waar Machine Head trots op mag zijn. Ik denk dat vele metalfanaten het met mij eens zijn als ik beweer dat deze platen niet geaccepteerd werden omdat ze niet in de lijn der verwachting van de conservatieve kudde lagen. Na het vertrek van gitarist Ahrue Luster, werd begin 2003 het live album ‘Hellalive’ uitgebracht.
Op dit album, opgenomen in 2001, was op één nummer Flynn’s oude (Violence) maatje Phil Demmel te horen op gitaar. Dit luidde het huidige Machine Head tijdperk in. Met Phil in gelederen kwam datzelfde jaar het vijfde studio album ‘Through the Ashes of Empire’ uit. Het album werd aangekondigd als zijnde de wederopstanding van Machine Head En qua sound klopt dat ook wel, Machine Head laat op dat album weer wat meer van de donkere en brutale sound horen die we op de eerste twee albums van ze gewend waren. De plaat verkocht in Europa zo goed dat de Amerikaanse tak van het Roadrunner label de band wederom onder contract nam, het label dat deze band ooit aan de kant schoof.
Met het zesde studio album ‘The Blackening’ (2007) is de spiraal alleen nog maar opwaarts gegaan en is de populariteit van de band groter dan ooit. Machine Head kreeg net als Metallica’s ‘Sonisphere’ en Slayer’s ‘Unholy Alliance’, zelfs een eigen tournee onder de naam ‘The Black Procession’ met niet de minste namen als Hatebreed, Bleeding Through en All Shall Perish als voorprogramma. Nu het langverwachte album ‘Unto the Locust’ is losgelaten op de mensheid is er geen rock tijdschrift in de handel te verkrijgen waar de kop van Robb Flynn of een foto van Machine Head als collectief niet de voorpagina siert. De Engelse afdeling van het tijdschrift Metal Hammer maakt het helemaal mooi.
Een 132 pagina tellende editie van het tijdschrift, geheel gewijd aan Machine Head met als extra’s een poster, een opnaai embleem, een flesopener en het gehele album (met bonustrack). Jammer dat er in ons land geen initiatieven zijn om dit soort producten op de markt te zetten voor een redelijke prijs. Wat een f**king goed album is dit zeg!. Er moet heel wat gebeuren in de komende drie maanden om dit niet mijn favoriete album van dit jaar te laten worden. Bijna achtenhalve minuut gebruikt Machine Head om dit ‘Unto the Locust’ album, qua tijdsduur, gewaagd te openen met ‘I am Hell (Sonata in C#)’. En volgens de ‘Van Dale’ is een sonatevorm opgebouwd uit drie delen.
In deel één, ‘Sangre Sani’ horen we Flynn een onheilspellend gebed uitspreken zoals in het (schein) heilige Vaticaan dagelijks te horen is. In deel twee ‘I Am Hell’ blijft zijn tempo in het begin net zo traag, maar klinkt zijn stem al een stuk grimmiger tijdens de dreigend invallende gitaren, bas en drums. Wanneer Flynn even zijn mond houd slaat het nummer om in een heerlijk hard thrash nummer dat aan alle kanten geweldig beukt. Heerlijke recht-toe-recht-aan staccato riffs afgewisseld met wat rustigere(?) passages doorspekt met prachtig lead werk van de twee-eenheid Flynn en Demmel, die beide helemaal los gaan ondersteund door het geram en double-bass vuurwerk van Dave McClain. Tijdens ‘Ashes to the Sky’, deel drie van deze sonate neemt de band pas weer wat gas terug om te eindigen met een lekker akoestisch riedeltje.
Gezien mijn enthousiasme was ik aanvankelijk bang dat Machine Head al haar kruid verschoten had in het eerste nummer, dat ondanks de lange tijdsduur, geen moment heeft verveeld. Maar God zij dank gaan Flynn en zijn makkers gewoon door op dit album met spelen van heerlijke metal. Alle nummers zijn vooral hard, heavy en agressief met op de juiste momenten een rustpuntje, een break of lekkere soli. De balans op dit album lijkt wel geregisseerd. Elk opzichzelfstaand nummer bevat veel variatie (o.a. ‘Be Still and Know’). Maar ook de nummers onderling zijn soms erg uiteenlopend zo wordt het bijna balladachtige ‘Darkness Within’ opgevolgd door het beestachtige ‘Pearls Before the Swine’. Veel nummers zoals ‘Locust’, ‘This is the End’, ‘Pearls Before the Swine’ en ‘Who We Are’ blijven door een passage, melodietje of refreintje gelijk in je kop hangen, en dat alles zonder truttig te zijn want dit is gewoon een bruut metal album.
Dit album is van de sonata aan het begin tot aan het laatste nummer ‘ Who We Are’ (met een kinderkoortje waarin de kinderen van Flynn, Demmel en mixer Juan Urtega te horen zijn) een lust voor het oor. De meeste bands met een veelzeggend debuut op zak hebben met hun tweede of derde cd een ‘make it or break it’ moment. Bij Machine Head is dit helaas anders gelopen. Maar dit zevende studio album is een dikke middelvinger aan een ieder die de band ooit opzij heeft gezet, dit is absoluut de beste! Ondanks dat ik van de platenmaatschappij netjes de standaard versie van dit album heb gekregen (waarvoor dank) ben ik heel blij met mijn Engelse ‘Metal Hammer’ exemplaar. Als extra staat een vette live uitvoering van het nummer ‘Locust’ op dat album. Ik ben zeker benieuwd naar de speciale editie van dit album, daarop prijken covers van Judas Priest en Rush. In welke versie je dit album ook tegenkomt, kopen dat ding! Een cijfer voor dit album geven is moeilijk, maar ik ga toch doen wat ikzelf normaal gesproken voor onmogelijk hou…….(10/10) (Roadrunner Records)