Door het beluisteren en vervolgens recenseren van dit Grindcore album ga ik mezelf op zéér glad ijs begeven. Grindcore is al sinds mijn eerste kennismaking met het genre nooit mijn ding geweest. Grindcore, o.a. de samensmelting van stijlen als Deathmetal en Crustpunk, brak eind jaren tachtig al door bij de liefhebbers van extreme muziek….snelle, korte en zeer heftige geluidserupties voorzien van politiek georiënteerde teksten (Napalm Death) of juist van de aan Deathmetal gelieerde horror teksten (Carcass).
Terwijl de eerder genoemde bands steeds meer naar de ‘mainstream’ deathmetal gingen leunen, was het Grindcore genre een eigen leven gaan leiden en is het nu, als muziekstijl en wellicht subcultuur, niet meer weg te denken uit de hedendaagse muziekwereld. Brutal Truth uit New York werd in 1990 opgericht door bassist Dan Lilker. Dan speelde eerder op het allereerste Anthrax album ‘Fistful of Metal’ om vervolgens carrière te maken met het tevens succesvolle en geweldige Nuclear Assault. Ook was hij de bassist van het immer legendarische project S.O.D. (Stormtroopers of Death) Tijdens zijn Nuclear Assault periode werd zijn liefde voor Grindcore achtige blastbeats al lichtelijk duidelijk gezien de song ‘Hang the Pope’ op het debuut album (Game Over uit 1984) van die band. Brutal Truth was na het verschijnen van hun debuut ‘Extreme Conditions Demand Extreme Responses’ op Earache Records (o.a. Carcass, Napalm Death, Terrorizer) al snel een van de vaandeldragers van het Grindcore genre. Na vier albums hield de band het in 1999 voor gezien.
Echter bloed kruipt waar het niet gaan kan en in 2006 duikt de band met een nieuwe gitarist in gelederen weer op. Twee jaar geleden werd de plaat ‘Evolution Through Revolution’ uitgebracht en die werd door fans en liefhebbers met open armen ontvangen. Dat het niet om een eenmalige reünie ging bewijst het huidige album. ‘In the End’ opent met het nummer ‘Malice’ wat mij betreft erg apart voor een Grindcoreplaat. Een zeer traag meeslepend nummer wat meer aan doom- of sludgemetal doet denken. Het opvolgende nummer ‘Simple Math’ hakt er dan ook lekker in als dat in vol Grindcore ornaat door de speakers knalt. Brutal Truth is op dit album volwassen geworden, ondanks dat de korte heftige geluidserupties nog steeds de boventoon voeren wordt er op dit album ook wat gas terug genomen (o.a. ‘End Time’, ‘Crawling Man Blues’, ‘Warm Embrace of Poverty’, ‘Drink Up’) en is er in bijna elke song wel ruimte voor songstructuren.
Misschien heb ik de (hedendaagse) Grindcore te veel links laten liggen of is Brutal Truth gewoon geniaal. Op deze plaat hoor ik door de herrie heen muzikaal en compositorisch vakmanschap. Dit is heel goed georganiseerde herrie, alles is in balans. De uitsmijter ‘Control Room’ is een kwartier durende pot herrie van feedback en geluidseffecten, dat is meteen het enige minpunt van dit album, na één keer luisteren is daar de lol wel vanaf. Deze plaat nodigt uit om ook na deze recensie nog beluisterd te worden…en dat voor een grindcoreplaat! Brutal Truth bewijst dat Grindcore zeker een muzikale stroming is die wel degelijk serieus genomen moet worden. Gelukkig heeft deze band tekstueel wat hersens en gaan hun teksten niet over poep, pis, necrofilie, verkrachting, kots en vrouwonterende elementen maar gewoon over zaken waar jij en ik ons druk over maken. (8/10) (Relapse/Rough Trade)