Om je zevende studio-album naar groen kunstleer te noemen is misschien een klein beetje vreemd te noemen. Als je de naam gaat vergelijken met de andere zes albumnamen, dan steekt het zelfs wat flauwtjes af. Namen als ‘Tales From The Punchbowl’ en ‘Sailing The Seas Of Cheese’, en de tegenhangers van U2 en Metallica ‘Antipop’ en ‘Brown Album’ wekten bij de fan’s een brede glimlach op, die de humor ervan inzagen. ‘Green Naugahyde’ echter verwijst slechts naar een zinssnede uit titeltrack ‘Lee Van Cleef’, waarin naar een film met Clint Eastwood en van Cleef gekeken wordt op een gele Studebaker met ‘Green Naugahyde’.
Goed, over de titel is natuurlijk veel te zeggen, maar waar het uiteindelijk om gaat is de muziek. Maar liefst twaalf jaar hebben we moeten wachten op een opvolger van ‘Antipop’, hoewel we in de tussentijd zoet werden gehouden met de DVD-EP ‘Animals should not try to act like people’, de verzamelaar ”They Can’t Be All Zingers’ en de free-download-EP ‘Rehearsals’, vorig jaar. In die twaalf jaar gebeurde er echter enorm veel: Tim Alexander kwam terug op drums en verdween weer, Claypool zat in meer side-projects dan zijn basgitaar snaren had, en de oorspronkelijke drummer Jay Lane kwam terug om voor het eerst sinds Primus’ demo ‘Sausage’ echt op te nemen met de band.
‘Green Naugahyde’ bevat wederom een sterke tracklist, Less Claypool’s stem is onmiskenbaar dragend met zijn plukkende baslijnen en de band gaat op de release erg terug richting de sound die de band op ‘Frizzle Fry’ tentoonstelde. Goed, de hardheid van ‘Too Many Puppies’ wordt nergens gehaald, of het zou ‘Extinction Burst’ moeten zijn, hoewel Claypool en zijn mannen daarin meer richting een vernieuwende versie van Sly Stone gaan. Ook funky track ‘Tragedy’s A Comin’ ‘ lijkt die richting opgegaan te zijn, en dat is zeker niet slecht te noemen.
Primus houdt ook op ‘Green Naugahyde’ weer een dunne rode draad over alle releases heen, met typische vis-nummers en hun vervolg (‘Last Salmon Man’ en ‘Salmon Men’), hoewel de teksten stiekum wat volwassener en soms ook wat donkerder zijn geworden. Goed voorbeeld hiervan is de briljante track ‘Jilly’s On Smack’ waarop de dood door overdosis van ‘vriendin Jilly’ wordt omschreven. Claypool wisselt zijn bas hier dan ook in voor zijn zo bekende elektrische contrabas die hij ook gebruikt op onder anderen ‘Green Ranger’.
Overall is ‘Green Naugahyde’ iets meer een solo-album van Claypool dan de vorige zes studioalbums van Primus. Less’ cartoonachtige stem overheerst tezamen met zijn indrukwekkende basspel. ‘Last Salmon Man’ brengt je een klein beetje terug naar ‘Los Bastardos’ en dat is eigenlijk wat de algemene indruk van het album is: Na lange tijd probeert Primus terug te gaan naar hun roots en hoewel de vergelijking met ‘Frizzle Fry’ en ‘Sailing The Seas Of Cheese’ wel in de verte gemaakt kunnen worden, haalt ‘Green Naugahyde’ het niet bij die klassiekers. Hou het qua stijl en kwaliteit tussen die albums en ‘Pork Soda’ in en je hebt een aardige vergelijking voor wat betreft het album en in dit tempo kunnen we alleen maar hopen op een snel vervolg! (8/10) (Prawn Song/Bertus)
//