Sinds 1999 zijn zanger Matt Berninger en twee paren broers Dessner en Devendorf al actief als indie rock band maar pas met hun album Alligator uit 2005 kreeg de band aandacht van o.a. toonaangevend hipster-magazine Pitchfork. Met hun recentste wapenfeit High Violet uit 2010 ging het ineens een stuk harder en ontvingen ze onder andere een Q Award voor hun album, uitgereikt door Bernard Sumner van uiteraard Joy Division / New Order.
Na een regenachtige show in Bloemendaal de dag ervoor zou de inmiddels zevenkoppige band Tilburg laten genieten van hun met trompet en trombone begeleide muziek, maar eerst was de beurt aan het voorprogramma.
Slechts twee man, of eigenlijk een man en een vrouw sterk kwam Arlt vrij verlegen op. In krakkemikkig Engels, zoals ze zelf al zei, bedankt zangeres Eloïse voor het feit dat ze hier mogen staan. Direct zodra ze begonnen bleek mijn indruk juist: dromerige, minimalistische popmuziek zoals alleen de Fransen dat kunnen. Met slechts een elektrische gitaar en geknip van vingers weten ze het hele publiek mee te voeren en het applaus mag er wezen. ‘Don’t worry, it will be short’ , zegt zanger Sing Sing halverwege grappend en na een halfuur verlaten zij inderdaad de spotlight. Alhoewel, verlaten, een oplettend oog ziet dat ze in een hoek blijven staan om te genieten waarvoor ook wij uiteindelijk zijn gekomen.
Hoewel dankzij het beperkte gereedschap van Arlt eigenlijk de volledige equipment van The National al op het podium staat, duurt het toch nog een halfuur eerdat de mannen het podium betreden. Pluspunt daarvan is toch wel de drumriffs van de man die ik in eerste instantie als stagecrew aanzag maar uiteindelijk de drummer bleek te zijn. Dat verklaarde overigens wel de herkenbaarheid van wat hij speelde.
Vrij verlegen is de indruk die Matt maakt als de band onder luid applaus wordt onthaald, maar met het sterke England weten we meteen weer waar we voor zijn gekomen. Enigszins jammer dat deze niet in de encore wordt gespeeld, maar mooi is het zeker.
Vervolgd wordt met een aantal nummers van hun geprezen album Boxer waarna hun recentste single Conversation 16 met luid applaus wordt ingeluid. Het blijkt duidelijk dat de band zelf nog niet erg warm is, meer dan een ‘thank you’ wordt er tot hier toe niet gezegd.
Met het energieke Squalor Victoria komt hier direct verandering in, waarbij richting het einde de titel van het nummer letterlijk in de microfoon wordt geschreeuwd. Het door hemzelf vaak gebruikte woord ‘awkward’ verdween als sneeuw voor de zon en we genieten allemaal van de energie die door de zaal stroomt.
Op dit moment worden ook de twee gitaristen wakker en gaan een gesprek aan met de zanger over een artikel dat zij die dag hadden gelezen. Met ‘this song is not about Berlusconi!’ en veel gelach wordt Afraid of Everyone ingeluid.
Een paar nummers later is verrast door een stuk ondergoed dat naar hem wordt gegooid vlak voor het nummer Abel. Of dit als aangenaam wordt beschouwd is niet erg duidelijk, maar alle 7 bandleden gooien alles los tijdens het eropvolgende nummer.
Nog lichtjes uithijgend merkt Matt op dat het fijn is dat het fijn is dat tijdens dit optreden Beyoncé niet op hetzelfde terrein optreedt (verwijzend naar Glastonbury). Hierop merkt gitarist Bryce op dat ze voor haar simpelweg geen partij zijn. ‘speak for yourself!’ klinkt door de microfoon van mr. Berninger en met Lemonworld weten ze het publiek weer tot rust te krijgen.
Een aantal oudere nummers later (voor de fans: Available en Cardinal Song) klinkt dan eindelijk het energieke Bloodbuzz Ohio door de zaal. Het is dat soort nummer waarbij het publiek begint met meezingen en tegen het einde helemaal los gaat. Deze trend wordt vervolgd met Fake Empire en dan verlaat de gehele band dan toch echt het podium, al is het natuurlijk vanzelfsprekend dat de ‘cherry on top’ nog moet komen.
Ontroering is hoe de setlist van vanavond dit doet, met Think You Can Wait uit de Amerikaanse film Win Win. Een sterk contrast wordt gemaakt met Mr November, waarbij letterlijk de longen uit het lijf worden geschreeuwd door de in het begin nog zo ingetogen zanger. De stage speaker wordt als mini podium gebruikt en het publiek geniet.
Na Terrible Love wordt het publiek volledig stil om te kunnen genieten van klassieke afsluiter Vanderlyle Crybaby Geeks. Alle stekkers gaan eruit, en in stilte om alles te kunnen horen wordt de avond besloten.