Wie na de videoclip van “Solitude is Bliss” dacht dat Tame Impala een zeer volwassen band is, heeft het mis. Op het podium staan vanavond vier broekies. Ze staan in een halve cirkel, waardoor midden op het podium een groot gapend gat ontstaat. Het hele optreden bewegen de heren nauwelijks en de show doet daardoor wat statisch aan. Maar spelen dat ze kunnen! In een optreden van bijna twee uur overtuigt Tame Impala met eigen werk, lange gitaarjams en hier en daar een cover.
“Wegens groot succes verplaatst naar Tivoli Oudegracht” is met hoofdletters op het toegangsbewijs gedrukt. Tame Impala is sinds het uitbrengen van hun album “Innerspeaker” in de zomer van vorig jaar bezig met een opmars in populariteit. De Australische heren deden de lage landen al diverse keren aan en Pitchfork zette “Innerspeaker” zelfs in hun album top 50 van 2010. Het is dus niet zo verwonderlijk dat Tivoli De Helling een tikkeltje te klein is voor Tame Impala, maar ook het grotere Oudegracht weten ze uit te verkopen. Het is dan ook snikheet in de zaal.
Het is niet erg dat het zo heet is. Sterker nog, het draagt bij aan de psychedelische sfeer van de muziek. Je hoeft geen drugs te gebruiken om een hallucinatie te ervaren. De muziek van Tame Impala klinkt met alle geluidslayers over de gitaren zo onwerkelijk dat het lijkt alsof je in een trance raakt. De eindeloze gitaarjams, die anders wellicht saai en eentonig hadden aangedaan, zorgen voor rillingen op de rug.
Ook leuk is de manier waarop ze het concept concert benaderen. De band laat nauwelijks pauze voor applaus tussen de verschillende ten gehore gebrachte liedjes. Ook komt de band niet terug voor een toegift. Daarvoor in de plaats krijgt het publiek een lang optreden van bijna twee uur. Nee, deze band speelt niet voor zichzelf of voor het publiek. Deze band speelt voor de muziek. Een band naar mijn hart.