Na jaren van geduld hebben was het voor mij dan eindelijk zover. Niemand minder dan Neil Diamond zou een concert gaan geven in de Rotterdamse Ahoy. Dus flink wat gestoei op het internet en ja, we hadden kaartjes. Nu nog geduld hebben tot 8 juni. De Amerikaanse zanger was een paar jaar eerder voor het laatst in Ahoy geweest, helaas had ik deze show moeten missen, maar nu dus meer geluk. Na plaats te hebben genomen ging na een aankondiging het licht uit. Het publiek begon te fluiten en gillen, en daar stond hij midden op het podium…..Lady's and Gentleman, Mr. Neil Diamond.
Het openingsnummer werd ingezet, 'Soolaimon' Dit nummer gebruikt Neil vaak als openingsnummer tijdens zijn concerten en ik moet zeggen dat ik het niet erg vond. Integendeel, wat een heerlijk stuk muziek, helemaal fantastisch. Na een lang applaus kwamen de tonen van 'Beautiful Noise' langzaam opzwellen. Heerlijk hoe het publiek meezong en beneden in de arena van het volgepakte Ahoy al aardig aan het dansen was.
Toen werd het heel stil in het Sportpaleis. Uit de film 'The Jazz Singer' werd het nummer 'Love On The Rocks' ingezet. Ten eerste is dit nummer van de soundtrack van die film al een schitterend nummer, live is het echt zó goed, ik had het moeilijk om mijn ogen droog te houden. Om me heen kijkend zag ik dat er genoeg aanwezigen het echt niet droog hielden. Ook andere ballads als 'Hello Again' passeerden de revue.
Red Red Wine, wie kent de hitsingle van UB40 niet, maar wist U dat dit nummer door Neil geschreven is als een 19 jarig jochie die wel even iets over de liefde zou gaan schrijven. Dit waren Neils eigen woorden voor het nummer door Ahoy heen schalde. 'Cherry Cherry' en 'Solitairy Man' vervolgden het concert en voor het nummer 'Glory Road' nam Neil plaats op een stoeltje en vertelde het verhaal van het nummer. Hierna bracht hij het nummer 'Aint no Sunshine' van Bill Withers.
Toen het nummer van de avond waarvan je weet dat echt iedereen mee gaat zingen. De wereldhit van 'The Monkees', 'I'm a Believer'. Wij fans weten het wel maar weinig mensen zullen weten dat Neil dit nummer geschreven heeft maar later dan de heren van 'The Monkees' heeft uitgebracht. Het begon als een ballad maar ontpopte zich al snel in een heerlijk rocknummer, zoals het bedoeld is. Toen een moment van rust, samen met een van de dames uit zijn backinggroep brachten ze het wonderschone 'You Don't Bring Me Flowers' ten gehore.
Na het swingende 'Grunchy Granola Suite' en het altijd heerlijke 'Sweet Caroline' kwam het wonderschone 'Morningside'. Holly Holy' volgde en een voor mij onbekend nummer 'Hell Yeah' .Het concert werdt afgesloten met het schitterende 'I am, I said. Natuurlijk kan je op je vingers natellen dat er natuurlijk een encore volgt. deze startte met het heerlijke meezingnummer 'Crackling Rosie' gevolgd door het swingende 'Brother Love's Travelling Salvation Show'. Afsluitend met een schitterend 'I've Been This way Before' kreeg Neil en band een minutenlange staande ovatie, en dit was absoluut terecht. Duidelijk mag zijn dat de man met zijn 70 jaar nog steeds totaal niets aan kracht heeft ingeboet. Een avond om nooit meer te vergeten.