Het festival heeft alle ingrediënten om een goed festival te zijn, leuke c.q. goede line-up met diversiteit, leuke eet- en drinktentjes, denk daarbij aan een sushi bar, Bacardi Mojito bar, daarnaast leuke kraampjes met spullen zoals cd’s en lp’s, cowboyboots en het festival bevind zich op een mooi terrein. Helaas was het festival dit jaar niet druk bezocht… Zou het te maken hebben met het weer?, het was over de hele dag gezien voor het grootste gedeelte droog, een enkele bui en harde wind maakte het wel koud. Het is in ieder geval erg jammer dat zo’n leuk festival dit weekend niet het aantal bezoekers heeft getrokken wat het zou moeten doen.
Toen de ‘On the Move Bigband’ het festival opende waren er nog niet veel bezoekers. De ‘On the Move Bigband’ werd bijgestaan door Julia Loko, wat echt een goede zangeres is. Ook in de bigband zitten geen kleine namen, denk aan Peter Lieberon, die jarenlang met Candy Dulfer en Kane toerde. De dirigent, Bert Pfeiffer, speelde al eerder met Glenn Miller en het Metropole Orkest. Er werd gevarieerd gespeeld, van Blues, Rock en Soul waar voor een ieder wat herkenbaars in zit.
De tweede band die het podium betreed is Ralph de Jongh & Crazy Hearts. Eerder deze week kwam hun debuut cd ‘More than Words‘ uit. Na het optreden in De Wereld Draait Door heeft Ralph de Jongh & Crazy Hearts een verpletterende indruk achtergelaten en zal het succes volgens diverse media niet uitblijven. Wanneer je niet kijkt en alleen luistert zou je haast zeggen dat de Rolling Stones op het podium staan, de stem van Ralph de Jongh komt akelig dichtbij die van Mick Jagger. Wat ik persoonlijk erg jammer vind is dat Ralph de Jongh & Crazy Hearts niets unieks hebben, het is goede muziek, Ralph heeft een uitstekende stem, maar naar mijn mening is het niets “eigens”. Het enige wat opvalt is dat Ralph het grootste gedeelte van het optreden op een stoel zit en al zittend gitaar speelt en zingt, wat het toch wel weer anders maakt om naar te kijken. Ik denk dat we na hun debuut album zeker meer van ze gaan horen, want eerlijk is eerlijk, ze zijn wel goed.
Na Ralph de Jongh & Crazy Hearts is het de beurt aan Kofi Baker’s Tribute to Cream met als special guest niemand minder dan Jan Akkernan. Kofi Baker is gestart waar zijn vader, Ginger Baker, stopte en speelt samen Tony Spinner (Toto) en Daniele Labate. Het is een geweldig optreden wat alles in huis heeft, goed gitaarspel, goede zang, en een verpletterende drumsolo. En voor de liefhebbers is het natuurlijk een genot om naar Jan Akkerman te kijken die “de beste gitarist van de wereld“ wordt genoemd. Geluiden uit het publiek waren dan ook; “hij speelt al tig jaar gitaar, en nu heeft hij eindelijk een goede band bij zich”. Dat zegt genoeg over het optreden van deze band met Jan Akkerman, ze kregen een daverend applaus toen het afgelopen was.
King Mo is de vierde band die het podium betreed. De uit Limburg afkomstige band speelt een mix van Blues en Rock. Ook al bestaat de band pas vanaf 2008 hebben ze toch al wat prijzen in de wacht gesleept; de beste blues cd van het jaar 2009, twee keer een blues award waarvan één voor beste album en één voor beste gitarist. King Mo is dan ook niet weg te denken op de podia van de Bluesfestivals en heeft in de lage landen dan ook op bijna ieder podium gestaan. Vandaag speelden ze op dit festival. En hoe ! Wat klinkt dat lekker! Qua performance “spatten” ze niet van het podium af, maar dat maakt in dit geval niet veel uit, het is een genot om naar te kijken en te luisteren.
Wanneer het begint te regen is het de beurt aan Wild Romance. Op 11 Juli 2011 is het 10 jaar geleden dat Herman Brood zijn “rooftop dive” niet overleefde. Vandaag speelde Wild Romance, wat vroeger Herman Brood and his Wild Romance was, samen met Marcel Brood, de zoon van Herman Brood, en Boris van der Lek. Boris is vooral bekend om zijn geweldige saxofoonspel en heeft dan ook met vele grootheden op het podium gestaan. Hoewel er niks gaat boven een optreden van Herman Brood and his Wild Romance klinkt dit toch ook erg lekker. De hits van toen worden uiteraard gespeeld en dat doen ze goed. Terwijl ik er eigenlijk, als groot Brood fan, een hekel aan heb als mensen hem proberen te imiteren, moet ik zeggen dat het toch wel vermakelijk was om naar te kijken en luisteren.
Shemekia Copeland wie ook wel de koningin van Blues en Soul wordt genoemd opent de avond, en hoe; Wat een stem! Ze heeft zich, mede door de diverse Blues Awards, ontwikkeld tot een internationaal succesvol artiest. Het optreden liegt er dan ook niet om, wanneer ze haar “strot opentrekt” krijgt menig bezoeker kippenvel. De manier waarop ze het publiek meeneemt in haar songs doet het publiek goed.
Nu is het tijd voor Waylon, wie toch wel de publiekstrekker is van die avond. Wanneer Waylon bijna gaat beginnen staat het vooraan het podium aardig vol. Mensen die de middag en begin van de avond in het midden van het veld of zelfs achteraan hebben doorgebracht om rustig te kijken en te genieten komen nu toch wel naar voren. Hij kan zingen, performen en goed gitaar spelen. Het is dan ook leuk om naar te kijken en te luisteren en ook Waylon weet hoe hij zijn publiek moet betrekken bij het optreden.
Als afsluiter van het festival staan Lil’ Ed and the Blues Imperials op het podium welke garant staan voor een spetterende show met acrobatische elementen. Hij weet ondanks zijn acrobatiek en rare sprongen geen noot te missen op zijn gitaar. Ook dit is weer een genot om naar te kijken en ik denk dat de mensen die dit festival bezocht hebben over het algemeen een geweldige dag hebben gehad, ondanks de mindere drukte en het tegenvallende weer.
