Nu moet ik zeggen dat ik niet de grootste fan van talentenjachten als Idols, The Voice, Popstars, Soundmixshow en X-Factor ben. Talenten komen wel naar voren zonder talentenjacht op TV dacht ik altijd. De hype die rond een show of ‘Idool’ wordt gekweekt is vaak groter dan het talent van de artiest zelf, en wees nu eerlijk, wie kan mij nog uit het hoofd de winnaars noemen van Idols 2, of X-Factor 1?
Die winnaar van X-Factor was vorig jaar de voormalig frontman van de Hermes House Band: Jaap Reesema. “Leuk voor hem”, was mijn mening toen, “maar ook daar zullen we over enkele jaren totaal niets meer van horen.” Zeker toen het ook maar duurde en duurde voordat de inmiddels 26-jarige Reesema een ‘verplicht lijkend’ album op de markt bracht. Jaap nam er expres zo lang de tijd voor, en wilde een echt ‘Jaap-album’ afleveren en wie het album luistert heeft direct een goed beeld van Jaap’s bereik.
‘Changing Man’ bestaat in feite uit twee delen. Een Engels-talig album en een Nederland deel: maar liefst twaalf Engelstalige tracks en nog eens zes Nederlandse, waarvan er vier de Nederlandse versie zijn van het Engelse nummer. Single ‘Hoe hard je ook rent’ en ‘Lieg niet’ (Een cover van de Mexicaanse band Camila, ‘Mientes’ waarmee zij vorig jaar nog een Grammy Award wonnen) zijn daar weer aan toegevoegd, en liegen er ook niet om. Changing Man is geproduceerd door Gordon Groothedde, die eerder artiesten als Xander de Buisonjé, Krezip en Intwine onder zijn hoede had, en diens ervaring heeft zeker geen slechte invloed op ‘Changing Man’ gehad. Groothedde produceerde niet alleen, maar schreef ook de muziek van bijna het hele album. Niet alleen Groothedde, maar ook Christian Hof, Bertolf en Joost marsman (ex-IOS) droegen een aanzienlijke steen bij aan het album, waarop ook Reesema zelf zijn talent als tekstschrijver tentoonstelt.
Erg sterk zijn openingstrack ‘Changing Man’ (Uit de Britse dramaserie ‘Britannia High’) waarbij Jaap zijn roots als Hermes House frontman laat weerklinken, het Emotionele ‘We never stop trying’ en het soulvolle ‘My Goodbye’. Hoewel de andere tracks zeker niet onderdoen zijn dit toch wel mijn favorieten, toevalligwijs toch allemaal van de Engelstalige kant. De Nederlandstalige tracks zijn mij persoonlijk iets te veel Nick & Simon (niets ten nadele van de twee sympathieke Volendammers), maar laten wel zien dat Reesema niet voor één gat te vangen is. Terwijl men zangers op een debuutalbum graag vergelijkt met bekendere artiesten is Reesema slechts te vergelijken met één man: Reesema zelf. En mijn mening over talentenjachten? Die moet ik bijstellen… (8/10) (Sony Music)