De inmiddels 15e cd van R.E.M. in inmiddels 30 jaar dat de band bestaat. Wat kan je dan nog verwachten van een van ’s werelds grootste rockbands van het moment? R.E.M. heeft het album opgenomen in studio’s in Portland, New Orleans en voornamelijk Berlijn en werd geproduceerd door Jacknife Lee, die ook bij het vorige album Accelerate (2008) de productie op zich nam. De laatste jaren is Lee erg succesvol als producer van onder andere Snow Patrol, Bloc Party, The Editors en U2 en dat hoor je duidelijk in het album terug.
‘Collapse into now’ begint met een van de al op internet vrijgegeven ‘Discoverer’, en doet wat denken aan ‘Finest Worksong’ dat op het in 1987 verschenen album ‘Document’ staat. Met Patti Smith als tweede zang, het eerste wat we van de zangeres horen in jaren. Een sterke opener van wat -volgens ingewijden- het beste R.E.M.-album is sinds ‘Automatic for the people’. Dat beloofd wat… Op ‘All the best’ horen we iets nieuws: Bassist Mike Mills en frontman Michael Stipe delen in het nummer samen de leadzang, waar ze voorheen altijd tweestemmig of met verschillende lijnen door elkaar zongen. Stevige rock, wat aan de korte kant, maar strak, zoals we van R.E.M. gewend zijn. Bij het horen van ‘Überlin’, de huidige single, komen direct de klanken van ‘Automatic for the people’ naar boven. Stipe’s zang haalt herinneringen naar boven van ‘Drive’en het poppy ‘Shiny happy people’, en dat is een streling voor het oor!
Met het folkish ‘Oh my heart’ gaat de band een andere weg in. Geen snoeiharde gitaren, maar een gevoelige opvolger van ‘Houston’. De accordeon, mandoline en zwepende blazerssectie maken van dit nummer wel iets heel speciaals. Die scheurende gitaren openen dan weer de volgende track, ‘It happened today’, waarin weer die herinnering naar ‘Automatic for the people’ naar boven komen. De text van het overigens wederom folky nummer zijn niet hoogstaand, en nog voor de helft is de tekst erdoorheen, en vervolgt de band het nummer met een soort van jam-sessie waarop onder anderen ook Joel Gibb en Eddie Vedder hun cameo maken.
‘Everyday is yours to win’…. wat moeten we daar van denken. Het nummer is wat eentonig qua melodie, en ook de text lijkt maar wat rijmelarij, maar goed, niet ieder nummer kan het beste van het album zijn, en van wat we tot nu hebben gehoord is het album verder toch te sterk voor ‘Everyday is yours to win’. Je kan niet alles hebben. Het echte R.E.M.-geluid komt meteen weer terug bij ‘Mine smell like honey’. Meerdere zanglijnen door elkaar in het refrein, met een erg strakke en doortastende muzieklijn die door het hele nummer terug blijft komen. Misschien wel het nummer dat het dichtst bij de band staat, goede opbouw, lekkere brug tussendoor, compleet zeg maar. De stem van Stipe komt goed tot zijn recht in ‘Walk it back’, de ballad van het album. Korte zinnen, herhaling, rustige accoustische gitaar en niet al te veel poespas.
Bij ‘Alligator_Aviator_Autopilot_Antimatter’ gaat R.E.M. wat richting de punkrock. Peaches en Lenny Kaye zingen een riedeltje mee in dit chaotisch drukke nummer. Voor de beginnende R.E.M.-luisteraar wat apart, maar zeker de moeite waard. Zo ook ‘That someone is you’, een kort nummertje, waarbij het lijkt alsof het een oud nummer is dat van de plank is getrokken om de plaat wat afwisseling te bieden. Bij ‘That someone is you’ lijkt het alsof de tijd voor R.E.M. is blijven stilstaan in de beginjaren. Afwisselend, maar leuk. ‘Me, Marlon Brando, Marlon Brando and I’ is weer die typerende R.E.M-sound. Melodramatisch maar te kort. Dit zou dus zo’n nummertje zijn dat opgerekt zou mogen worden tot een minuutje of 7. Helaas, want met drie minuten kaal is het wat snel afgelopen, om over te gaan naar het laatste nummer van de plaat: ‘Blue’. Spoken word van Michael Stipe, vergezeld door wederom Patti Smith als engelachtige begeleidende zang met een slepende muziek die doet denken aan ‘Country Feedback’ en perfect het einde van de cd aangeeft. Mooi gekozen, goed uitgevoerd, wat U2-achtig soms, wat is voor de fans van R.E.M. dus niet beledigend bedoel.
‘Collapse into now’ is in zijn totaliteit een album waar de band met recht trots op mag zijn. Hoewel ik op ‘Automatic for the people’ na R.E.M.-albums vaak volledig aan me liet voorbijgaan, is ‘Collapse into now’ weer eens een album dat me heeft getrokken in de band. ‘Collapse into now’ werd aangekondigd als het beste wat R.E.M. in jaren heeft gemaakt, en ik kan het hiermee alleen maar volledig eens zijn. Na ‘Automatic for the people’ dan toch een tweede klassieker voor de band? Ik gok van wel. (8/10)(Warner)
{slide=luisteren en kopen}
//
{/slide}