In de stadschouwburg van Groningen was het een warm en knus de avond dat Angus & Julia Stone kwamen optreden, het publiek zat in de rood gekleurde stoelen en op het podium was het drumstel versierd met bloemen. De kleine, pluizige, Moddi verzorgde het voorprogramma. De, in een veel te grote trui geklede Noor kwam het podium op met zijn band. Zachtjes en met een guitig lachje sprak hij het publiek aan, hij vertelde over de tour met Angus en Julia en over de nummers die hij had geschreven. Uit de kleine Noor kwam tot mijn grote verbazing een duidelijke, bijna rauwe stem, afgewisseld met zeer ingetogen noten. Moddi sloot af met een echt Noors kerstlied, en ook al verstonden we er niets van, mooi was het wel.
Aan de zijkant van het podium gaan de pauze borden aan, en op het podium wordt omgebouwd, het publiek haalt een drankje en komt dan snel de zaal weer in want het spektakel gaat beginnen. Stilletjes komen broer en zus Stone het podium op, ‘Santa Monica Dream’ wordt ingezet en de zaal is stil. Na dit rustige eerste nummer komt de band op, er kan nu eindelijk worden mee gezongen vanuit de zaal.
Angus en de band gaan af, Julia pakt haar gitaar en begint stilletjes, op geheel eigen wijze ‘You’re The One That I Want’ van Grease te zingen, de mensen in de zaal zijn enthousiast en op verschillende plekken in de zaal proberen mensen mee te zingen; dit wordt snel weer opgegeven als het de luid lijkt te zijn en als Julia het nummer uit heeft gezongen gaat het publiek los, Angus klimt het podium weer op en zegt “She’s pretty good, hu?’ Pretty good? Pretty good? Amazing bedoelt hij zeker! Dan is het de beurt aan Angus om te spetteren, ‘Just a Boy’ wordt ingezet, het publiek begint al gelijk te applaudisseren en tijdens het nummer wordt er uit volle borst mee gezongen, ook ik zing mee en krijg een stille glimlach toegeworpen van Julia. Ook na afloop is het publiek niet stil te krijgen, dat dit nummer favoriet is bij veel mensen mag nu wel duidelijk zijn.
“Tell us a story, Angus” roept de stille Julia door de microfoon, “Alright, just a moment” zegt Angus terwijl hij nog zijn gitaar probeert te stemmen. Angus speelt ‘Yellow Brick Road’, “a song about the time I lost my mind” voegt Angus nog even toe. Een aantal persoonlijke nummers komt langs, zo zingt Julia over een vriendje die haar heeft bedrogen “I don’t want you to feel sorry for me, I was angry back then” en ook ‘The Wedding Song’ heeft een speciale betekenis: “We wrote this for our friends who got married” het ene nummer klinkt nog mooier dan het volgende.
De zaal vind het geweldig, applaus gaat door en door, elke keer als het lijkt te stoppen komt er weer een oerkreet uit het publiek en valt de rest van de mensen weer bij. Julia is duidelijk aangedaan door het enthousiasme van het publiek en pinkt een traantje weg. Als dan ook de toegift is gedaan is het tijd om de zaal te verlaten, maar niet voor een staande ovatie en een daverend applaus. Bij de merchandise staat Moddi zijn cd’s te verkopen en hebben Angus & Julia Stone gesigneerde posters liggen. Snel nog even langs om voor altijd te kunnen onthouden hoe magisch dit optreden weer was.
Foto's (c) 2010 Shanna Wiggerman