Het is alweer november. De wekelijkse column is welhaast een maandelijkse geworden. Maar dát was niet de bedoeling! Toch is het gebeurd. En nu een sigaret op mijn balkon, zeg. Doet u mede? U krijgt er eentje van mij. Een Peter Stuyvesant. Rood en vol goesting. Iets anders zou ik u niet aan durven bieden. Wat een mooi vooruitzicht is dat toch. Eerst samen een sigaret roken op mijn balkon, en daarna de nieuwe alfabetcolumn schrijven (en lezen – dat ligt aan of u mij bent, of niet – de kans is erg groot dat u niet mij bent, dus dat wordt lezen geblazen). Vooruit met de geit. Geit, met de letter ‘g’. Want daar gaat het deze keer om. De letter ‘g’. Nummer zeven uit het alfabet. Doe u mee? Dan beginnen we met Arlo Guthrie.
Arlo Guthrie. Wie kent hem niet? Zijn legendarische Alice’s Restaurant uit 1965. Een geweldig epos. En niet te vergeten het mooie Ring-Around-A-Rosy Rag. Een CD die niet mag ontbreken in mijn collectie. En dat doet hij dan ook niet. Naast deze CD staat dan ook Arlo Guthrie’s Alice’s Restaurant (The Massacree Revistited). Uit 1996. Dertig jaar na dato. Niet hetzelfde, beste lezer. Niet hetzelfde. Maar ach, toch hebben. U kent dat wel.
Dan staan er een heleboel CD’s van Dexter Gordon (Dale Turner in de prachtigste jazz- film aller tijden ‘Round Midnight), maar dat behoeft geen verdere uitleg, lijkt me zo.
En dan, Gomez. Zijn versie van de The Beatles’ Getting Better heeft het geschopt tot een Philips-reclame (in de tijd dat Sense and Simplicity nog gewoon Making Things Better heette). Een uitermate fijne cover. U kent hem nog wel, toch? Natuurlijk. En na Abandoned Shopping Trolley Hotline, volgde al snel de rest. Van Gomez. Aanraders.
Erroll Garner. Een van mijn lievelings pianisten (naast Yosuke Yamashita, Chick Corea, Jean-Louis Steuerman, Chucho Valdés, Jelly Roll Morton, Keith Jarrett, en Sergey Kuryokhin). Hij schreef het prachtige Misty. Zijn solo-cd’s zijn eenvoudigweg uitmuntend. Ik hou van hem. En daarom staat hij ook vele malen bij de ‘g’ in mijn collectie. Nog niet bij u? Wel, dan is dit een mooi moment. Solitaire, wil ik u aanraden. Van Erroll Garner.
En tot slot, niemand minder dan drummer Roberto Gatto. Zijn redelijk onbekende plaat Ask is een pareltje. Met niemand minder dan John Scofield op gitaar. Ik check zojuist even Amazon.com … deze CD kost maar liefst 90 dollar. Kijk, dat heb ik destijds goed gedaan. Niet dat ik hem zou verkopen, maar altijd fijn om te weten, blijkt wel. 90 dollar, tjonge jonge. Wat een aangename verrassing. Het lijkt tussen kunst en kitsch wel 🙂
Maar goed, het is tijd om er een einde aan te breien (brei, brei). Ik wil voor het einde van het jaar de alfabetcolumns afgesloten hebben. Geschreven hebben, welteverstaan. Nog zes te gaan. Dat zou haast moeten lukken. En eigenlijk ben ik u dat ook wel verplicht, na al dat lange wachten telkenmale.
Momenteel is het tijd voor de avonddis en daarna een laatste bier. Altijd fijn, zo’n laatste bier. Maar, en dat weet u donders goed, er is niets fijner dan la penúltima. Aldus sluit ik deze alfabetcolumn af en groet ik u: Salud!