Na het ontvangen van deze nieuwe (achtste) CD van Monster Magnet heb ik toch eerst weer even mijn oude platen van dit gezelschap beluisterd. Het is immers al een hele tijd geleden dat deze band furore maakte met albums als ‘Spine of God’, ‘Superjudge’, ‘Dopes to Infinity’, ‘Powertrip’ en ‘God Says No’. Eigenlijk waren de mannen enkele jaren geleden heel erg populair. Je kon geen festival weide oplopen of concertzaal bezoeken en er liepen genoeg lui in een shirt van Monster Magnet rond.
De muziekstijl van de band geformeerd rondom zanger/gitarist Dave Wyndorf word door mensen die van labeltjes plakken houden vaak omschreven als Stonerrock, Spacerock, (Heavy) Metal of Psychedelischerock. Ik ben persoonlijk niet zo van de hokjesgeest in de muziek, al zijn de meeste al dan niet ‘verzonnen’ benamingen voor de muzikale stijl van Monster Magnet best representatief te noemen. De band is naar eigen zeggen beïnvloed door Hawkwind en Captain Beyond en dat waren bands die in de seventies inderdaad al bestempeld werden als ‘Spacerock’.
Met het noemen van de naam Hawkwind raak ik gelijk een ander aspect van Monster Magnet. Motorhead’s frontman Lemmy Kilmister is ooit zijn carrière in Hawkwind begonnen met het maken van muziek. De ‘Space’ elementen van Hawkwind en de degelijkheid en betrouwbaarheid van Motorhead vormen wel een beetje de basis van Monster Magnet. Boze tongen beweren dat Monster Magnet anders is gaan klinken na het afkicken van zanger/gitarist David Wyndorf na zijn overdosis drugs in 2006. Dit mocht misschien wel het geval zijn op het vorige album ‘4 Way Diablo’ uit 2007.
Op dit achtste album doet Monster Magnet waar ze goed in zijn. Heerlijke meeslepende rocksongs maken. Rauw, puur en toch melodieus. Meestal hard, vaak ingetogen en zweverig en waar nodig gedragen door elektronica, piano en tamboerijn. Het openingsnummer ‘Hallucination Bomb’ nodigt direct uit tot het uitluisteren van dit album. Dit nummer laat de heerlijke ruige ongecompliceerde zang van Wyndorf horen gecombineerd met muzikaal vakmanschap. Een goede compositie met een solide maar zweverige basis en heerlijk gitaarwerk. Ja waant jezelf met het horen van dit nummer zelfs in de seventies toen Led Zeppelin en Black Sabbath de dienst uitmaakten in de rock wereld, maar dan net even iets anders.
Het tweede nummer ‘Bored with Sorcery’ is een heerlijk up-tempo nummer. Maar in dat nummer valt me wel het eerste en misschien wel enige zwaktepunt van dit album op. Het drumwerk van drummer Bob Pantella klinkt soms wel heel erg eentonig, de man raakt zijn favoriete drum bijna net zo vaak als drummer Lars Ulrich op het St. Anger album van Metallica. Ondanks dat het drumwerk over het algemeen dik in orde is hoor ik dezelfde klanken toch weer terug in de nummers ‘100 Miles away’ en ‘Perish in Fire’.
Verder kan ik alleen maar vol lof zijn over dit album. Het rolt lekker aan je voorbij ‘Dig that Hole’ en ‘Gods and Punks’ zijn heerlijke trage rockers die je toch het gaspedaal van je auto willen doen intrappen omdat je waant op de Route 66 . ‘The Titan Who Cried like a Baby’ is daar in tegen weer een zweverig, synthesizer georiënteerd nummer maar vooral wel een heel spannend nummer. Na het beluisteren van de laatste track ‘All Outta Nothing’ vind ik het jammer dat de platenmaatschappij mij de bonustracks niet heeft toegezonden… dit is een prima plaat en ik zou graag meer willen horen van deze ‘oude band’ die lekker op dreef is. Ben je bekent met Monster Magnet dan is dit absoluut een aanvulling op je collectie. Ben je niet bekend met Monster Magnet dan is dit de plaat die je ook in het verleden doet interesseren. Heerlijk gitaarwerk, heerlijk ruige zang, veel melodie en lekkere meeslepende rock. (8/10) (Napalm Records)