Vanaf 1984 waren de mannen bij elkaar, tot ongeveer 1987. In die korte tijd zijn The Morlocks bekend komen te staan als één van de beste garage-punk bands uit Los Angeles. In 1999 hield het uiteindelijk echt helemaal op voor de band. Althans, toen schreef ‘Spin Magazine‘ dat de zanger, Leighton Koizumi, een overdosis aan drank en drugs had ingenomen en niet meer in leven zou zijn. Opvallend detail: op datzelfde moment was diezelfde Koizumi net bezig zijn oude bandmaten weer op te trommelen voor een nieuw album: Play Chess! Wat zal de eindredacteur van dat tijdschrift nu denken?
Het album ‘Play Chess’ bestaat uit alleen maar covers. Geen nummers die de band ‘zomaar’ lekker vond klinken, maar echte klassiekers uit de ‘Chess Records’ archieven. Originele meesters als Bo Diddly, John Lee Hooker en Chuck Berry komen terug in een eigen gemaakte rauwe versie, gevuld met smerige gitaarklanken en schreeuwen die alleen voorkomen in nachtmerries. Tenminste, zo beschrijft de band het zelf. Of dit echt waar is? Ik heb ze niet gehoord, maar dat kan misschien ook komen door het feit dat ik bijna nooit een nachtmerrie heb..
Het album start enorm lekker met ‘I’m a Man’ van [[Bo Diddley]]. Ze hebben het nummer een soort van ‘ballen’ gegeven. Balls of steel, welteverstaan. Wat klinken die gitaren lekker zeg! Gevolgd door ‘Help Me‘, een wat rustigere sound (voor zover dat kan) en een stem die echt bij deze muziekstijl past. De rest van de tracklist varieert van de al beschreven ‘scheurende gitaren’ in ‘Who Do You Love’ van Bo Diddly, tot een achtergrondkoortje dat enkele hoge noten probeert te halen in ‘Promised Land’ van Chuck Berry. En dit alles in dat goed klinkende jasje van The Morlocks.
Dit album zou in iedere garage op de achtergrond moeten draaien. Door de mannen van The Morlocks krijg je gewoon zin om je auto eens flink onder handen te nemen. Al is het alleen maar om het feit dat je je auto dan in de garage moet zetten en daar ook daadwerkelijk ‘Play Chess’ op kunt zetten!
Wie vult de benzine vast bij? (8/10)