Wie Portugal denkt, denkt fado. Misschien wat jazz, een beetje rock, maar zeker niet de americana die [[Sean Riley]] samen met zijn Slowriders op hun tweede cd ten gehore brengt. Denk in de richting van [[Neil Young]], [[Randy Newman]], [[Bob Dylan]], misschien zelfs wat [[Tom Waits]], [[Santana]] en wat [[JJ Cale]] om je een summiere inschatting te maken van wat je kan verwachten op ‘Only Time Will Tell’. Zeg maar wat blues, wat americana, iets folk, een beetje rock, met een vleugje countrypop. Zo, zijn we daar ook weer vanaf.
Het album opent met ‘Hold on’ rustig, maar duidelijk. De toetsen en contrabas van respectievelijk Filipe Costa en Filipe Rocha brengen je vanaf het begin af aan in een mystieke sfeer, die de stem van Riley soms misschien zelfs onnodig maakt. De toegevoegde waarde van viool (Filipa Cortesão) vervolmaakt het geheel doeltreffend. Riley’s stem daarentegen is gemoedelijk, zacht, bijna Iers, maar nee, Sean Riley is net zo Iers als de Paus. Afonso Costa Filipe Rodrigues, hoe Riley in het dagelijks leven heet, trekt over de gehele cd de aandacht die hij verdient, zonder daarbij de overhand te nemen. Riley’s Slowriders spelen onverwacht goed op elkaar ingespeeld, met heir en daar een aangename verrassing, zoals het Faith Gospel Choir op ‘This Woman’ en ‘Tell Me Why’, of Pedro Vidal met zijn [[Pedal Steel]] en [[Banjo]] op ‘Working Nights’ en ‘Mayday’.
Riley’s teksten beschrijven het leven op een blues-achtige manier. De soms tragische en wat religieuze teksten die de Portugees op ‘Only Time Will Tell’ brengt, zullen niet opgemerkt worden door de gemiddelde luisteraar, maar een echte doorgewinterde americana-blues-liefhebber zal in Sean Riley een heerlijk genot vinden naar te luisteren, en de nummers te ontrafelen. Grote klasse van dit Portugese viertal de americana soms zo te perfectioneren dat een echte Amerikaanse americana-band er nog wat van kan leren. (8/10)
{slide= Sean Riley & The Slowriders – This Woman (live)}http://www.youtube.com/watch?v=CzcPo38R-dw{/slide}