[[Life of Agony]] is een band uit Brooklyn, New York met een zeer eigen sound binnen het spectrum van de rock. Hoewel de bandleden veel meegemaakt hebben, zowel samen als los van elkaar, gaat de geschiedenis van de band terug tot het jaar 1989. Woensdag 4 augustus traden ze op in de [[013]] in Tilburg. Voor de show sprak ik met gitarist [[Joey Z]], een relaxte jongen die zichtbaar veel zin heeft om te spelen die avond. Na wat koetjes en kalfjes komt het gesprek op enkele collega-bands. Life of Agony wordt bijvoorbeeld vaak geassocieerd met de mannen van [[Biohazard]]; ook zij zijn afkomstig uit Brooklyn, zijn meer dan 2 decenia actief, en hebben een eigen rauwe sound die niet aan modegrillen of tijdperken gebonden is. Echter, Biohazard maakt hardcore-metal, en Life of Agony valt tegenwoordig duidelijk onder het kopje rock. Joey begint direct te glunderen als hij terug denkt aan de goede oude tijd waarin ze samen toerden. De sfeer van die tijd ziet hij als iets unieks. Hij heeft dan ook niet de ambitie om die opnieuw op te roepen, want de teleurstelling zal de mooie herinnering aan die tijd verpesten.
Op dit moment is Joey’s leven heel anders ingericht dan het hectische tour leven van de begintijd van LoA. Hij werkt nu thuis als producer voor zijn eigen muziekprojecten en die van andere bands en artiesten. Tussendoor heeft hij veel ook veel tijd voor zijn privé leven, wat alles in een balans brengt waar hij lang naar op zoek is geweest. Naast dit alles komen er geregeld nieuwe uitdagingen op zijn pad, zoals bijvoorbeeld dit jaar met het opnemen en uitbrengen van Life of Agony’s debuut album als liverecord; ‘River Runs Red’. Maar wat is de achterliggende gedachte voor het opnieuw uitbrengen van deze plaat, als de band niet geinteresseerd is in nostalgie? Volgens Joey is het erg eenvoudig: “Omdat het een goede reden is weer bij elkaar te komen, te jammen, en te touren”. Zijn mede bandleden maken voor Joey deel uit van zijn familie, voor zanger [[Keith Caputo]] geldt dit zelfs in letterlijke zin; Joey en hij zijn neven, basgitarist Alan en drummer Sal zijn ‘extended brothers’. Het viertal heeft door de jaren heen lief en leed gedeeld. “En dát hoor je in de lyrics”, zegt Joey. Inderdaad, de onderwerpen die de band aansnijdt in haar tracks verschillen enorm met de teksten van de bands waar LoA vaak mee vergeleken wordt. In de hardcore scene van bijvoorbeeld Biohazard gaat het vaak over politiek en verzet tegen autoriteit, maar bij Life of Agony gaat het over het leven. Joey voelt ook geen zware antipathie tegen de hedendaagse politiek. Hoewel hij zich vaak niet kan vinden in beslissingen van overheden is hij vooral teleurgesteld in de mens als levensvorm. “Overal ter wereld wordt vriendelijkheid verward met zwakheid, en daar wordt misbruik van gemaakt”. Dit soort onderwerpen, en met name ook eigen ervaringen vormen een veel betere inspiratiebron voor Life of Agony dan “De woede tegen dingen die we toch niet kunnen veranderen”. Een wezelijk voorbeeld van een moeilijke periode uit het leven van de bandleden is het overlijden van de beide ouders van Keith aan de gevolgen van hun heroïne verslaving. Joey herinnerd zich zijn tante nog goed, maar Keith was zelfs pas 1 toen zijn moeder overleed. Vanaf dat moment groeiden de twee op in hetzelfde huis, wat een goede basis zou vormen voor de sterke connectie tussen de twee.
Die avond verzorgd Life of Agony een spectaculaire metal avond samen met [[Papa Roach]]. Oorspronkelijk zou de avond geopend worden door [[Ill Nino]], maar door een rugblessure van zanger [[Cristian Machado]] moest deze band verstek laten gaan. Wie de zaal binnenliep en het publiek observeerde kon duidelijk zien dat dit het feestje van Papa Roach zou gaan worden. Dit was natuurlijk een moeilijke uitgangspositie voor Life of Agony, maar zoals gezegd, Joey had er ontzettend veel zin in. Dit gold zichtbaar voor alle bandleden, hoewel Keith Caputo natuurlijk een geval apart is. Vaak valt in recensies te lezen dat de zanger vooral met zichzelf bezig is in plaats van met het publiek. Toch is dit beeld maar deels terecht, Keith is klein van stuk, exentriek, en niet te peilen. Zelfs de invloed van drank en drugs gaat nooit ten koste van zijn zang kwaliteiten. Daarbij komt dat hij, zeker als we hem op deze avond vergelijken met [[Jacoby Shaddix]] van Papa Roach, een tikje introvert en misschien zelfs wel wat verlegen is. Naarmate de show vordert wordt duidelijk dat hij wel degelijk contact maakt met het publiek, en ook beetje voor komediant speelt tussen de tracks door. Bovendien schijnen de echte LoA fans in de zaal zich überhaupt weinig aan te trekken van Keith’s excentrieke voorkomen, zij gaan helemaal op in iedere move die hij maakt.
Wat we verder ook over de bandleden zeggen, hun muziek blijft erg strak en pakkend. Daarnaast zorgen Joey en Allen vanaf de flanken van het podium voor een spetterende interactie met het publiek op het moment dat Keith even compleet verzonken is in de muziek. Zeker in de loop van de show weet de band het publiek dat (grotendeels) voor Papa Roach kwam enorm voor zich te winnen. Al met al dus een zeer geslaagde show en avond, waarvan ook voor het jonge publiek zeker meer bleef hangen dan het misschien op voorhand verwachtte.