Beste, beste mensen. Het is allemaal wat, zeg. Had ik de vorige keer nog zó beloofd dat ik jullie niet meer zo lang zou laten wachten op een nieuwe column, heb ik jullie tóch weer laten wachten. Dat is niet netjes, natuurlijk. Nee, Fred. Dat is niet netjes. Daar kan ik nu niet veel meer aan doen, enkel daarvoor ‘sorry’ zeggen, en opnieuw dan maar mijn best doen. Want zo gaan die dingen. Pardon!, aldus. Pardon, en hup!, een nieuwe column. Een column met in de hoofdrol de letter ‘L’. Een prachtige letter, als u het mij vraagt. Een prachtige letter. Welnu, niet langer gedraald. Aan de slag!
Er zijn dagen dat ik erg veel zin heb in koffie. Wat ik dan meestal doe, is dat ik mijzelf dan een smakelijk beker koffie klaarmaak. Met bruine rietsuiker en een klein schijfje citroen. Citroen, inderdaad. U zou het eens moeten proberen. Geeft een aangenaam bitterzuur smaakje aan de koffie met suiker. En omdat ik nu eenmaal dol ben op een bitterzuur smaakje aan mij koffie, steek ik in mijn beker (naast koffie en twee klontjes bruine rietsuiker) een klein schijfje citroen. Met zo veel mogelijk schil, en weinig sap. Dat vind ik erg lekker, moet u weten. Dat ik daarna dan nog steeds zin heb ik koffie, is dan ook een feit. En op zulke dagen drink ik dan soms wel vier bekers koffie. Vandaag niet. Vandaag volstaat een enkele beker.
De letter ‘L’. Niet van Lionel Richie natuurlijk. Nee, die staat bij de ‘R’ – en daar zijn we inmiddels al lang weer voorbij. Weet u nog? Met de ‘R’? Met Röyksopp en Steve Reich? Dat waren mooie tijden. Maar nu zijn de tijden niet minder mooi! Laat dat vlug duidelijk worden.
Want bij de ‘L’ staan een aantal schitterende Cd’s, als ik zo vrij mag zijn. Om te beginnen ontbreekt Led Zeppelin niet. Ruim vertegenwoordigd in mijn collectie. En dat mag van mij, want zonder Led Zeppelin is een collectie incompleet. Behalve als je helemaal niet van Led Zeppelin houdt, natuurlijk. Dan nemen die Cd’s maar ruimte in, terwijl je er nooit naar luistert. En ik zeg dan altijd: dat is zonde, hoor. Moet je niet doen. Dat zeg ik dan altijd. Dus, vandaar dat ze niet werkeloos toekijken, die Cd’s van Led Zeppelin bij mij in de kast.
Dan staan er ook een aantal van Paco de Lucia. Uitstekend, niets meer aan toe te voegen. U kent hem toch wel, zeg? Van het immens beroemde (maar vergeleken bij alle overige projecten van de drie mannen eigenlijk helemaal niet zo’n heel erg bijzonder plaat, alhoewel erg vermakelijk) ‘Friday Night In San Francisco’ met Al Di Meola, John McLaughlin en Paco de Lucia. Waarom ik dat zeg? Van die plaat? Welnu, omdat het luisteren van die plaat de luisteraar op een heleboel momenten in het duister laat tasten van wat er nu allemaal gebeurt op het podium. Het publiek lacht, men hoort af en toe een gitaarsnaar zinderen. Soit! Genoeg Fred!
Maar ik wilde het eigenlijk hebben over de cd van Lisa Loeb & Nine Stories. Kent u haar nog? Van de hit ‘Stay’? Ja, he? Nou, die heb ik ook, dus. Dat was in 1994. Toen mocht dat nog, het kopen van een cd van Lisa Loeb. En wat wás ik onder de indruk van haar brilletje. Oh, Lisa.
En dan, nu ik toch bezig ben, Lamb. Een dubbel-cd nog wel. Maar daar hoef ik verder niets over te zeggen.
Tot slot: ‘You Want Some Of This?’ van John Lajoie. Mijn eerste, aller-, allereerste muziekaankoop uit de iTunes store. Simpelweg een eenvoudig omdat de cd in de winkel niet te koop is. Uiteraard heb ik er een Cd’tje van gebrand, een hoesje uitgeprint en in de kast gezet. Om fijn naar te kijken en te luisteren. Tien dollar, of zo. Geen geld! John amuses me. Over and over and over again. Met als persoonlijke favorieten, de ‘Every Day Normal Guy Trilogy’ en ‘Show Me Your Genitals’.
En mag ik dan nog éénmaal toestemming vragen om te beloven dat de volgende column gewoon netjes volgende week klaar is? Alstublieft, dank u wel? De letter ‘K’, zal dat wezen.