Als op de voorkant van een CD staat: [[Gilles Peterson]] Presents Havana Cultura – The New Cuba Sound (zoals bij de CD Gilles Peterson Presents Havana Cultura – The New Cuba Sound, dus), dan bekruipt me altijd meteen het [[Ry Cooder]]-ongedierte het hele lijf over. Alsof Ry Cooder die CD van Buena Vista Social heeft ingespeeld en dat de Cuban Son uit zijn gewriemel met zijn slice kwam. Foert! Desalniettemin heeft Ry Cooder the Cuban Son aan het grote publiek gepresenteerd. En dat vind ik dan wel weer zeer okay. Ry, bedankt!
Nu, Gilles Peterson dan. Hij heeft een heleboel te presenteren. Maar liefst twee cd’s vol. Bijna twee uur lang, heeeeeerlijke Cuban Son. Schitterend, mooi, prachtig opgenomen, geweldige ensembles en een genot om naar te luisteren. Had ik al gezegd dat hij bij mij op de iPod komt? Nog niet? Nou, daar kun u van veraf gif op innemen. Zoveel is zeker.
Volgens Gilles New Cuba Sound. Volgens mij gewoon een heerlijke CD, voor iedereen die van Cuban Son houdt, dus. Prachtig. Jammer van de titel, maar ach, Shangri La van Mark Knopfler is ook niet al te best.
Pa’ Gozar. Het eerste nummer van de dubbelaar brengt de luisteraar meteen in de juiste mood. Glaasje bruine rum (Havana Club 15 yr) erbij, volume niet te zuinig open draaien en gaan met die Cubaan! Pardon, ik kon het niet laten. Zonder gekheid, dus, een uitstekende opening voor een twee uur durend feest. Aanrader. Aanrader. Het zijn er tenslotte twee.
8/10