In mijn oren klinkt momenteel muziek van de band: Armour. Van hun plaat met dezelfde naam. Nooit begrepen waarom dat is, trouwens. Wel voor de tien liedjes namen verzinnen, maar voor de plaat niet verder komen dan de zelfde naam als de band. Maar goed. Dat terzijde.
Nou, niet helemaal terzijde, want er valt nog meer op, op tekstueel gebied. De titels van de liedjes (want dat zijn het) suggereren eind-jaren-80-hard rock (met titels als: Sex Demon, Ready to Attack, Rock ‘n’ Roll Tonite en Heavy Metal Drinkers) en aangenaam is de verrassing dat dat inderdaad dan ook zo is. De hoes van de plaat past in mijn ogen niet bij de muziek – qua beeld van de hoes had de muziek zwaarder, harder en gemener mogen klinken. Dat doet hij niet.
Het is echter prettig in het gehoor liggende hard rock. Geen metal, als ik zo vrij mag wezen. Maar recht-toe-recht-aan hard rock. Inclusief hoge falsetstem, wiebelende gitaren en couplet-refrein-couplet-brug-refrein… In het genre niets mis mee – maar metal, nee.
Ik ben geneigd Armour te beoordelen met een 6, maar ik doe daar graag een puntje bovenop, omdat ik ergens toch stiekem een zwak heb voor deze hard rock (weer die vermaledijde nostalgie!).
Muzikaal gezien dus niets nieuws (eerder andersom), maar in de uitvoering alles behalve belabberd. De stem valt helaas (wat is helaas?) wat weg in de – voor de rest uiterst nette en heldere – mix. Gitaartjes prima en technisch gezien allemaal in orde. Een 7, aldus. (7/10)