Nostalgie viert hoogtij bij Bill Wyman’s Rhythm Kings
Afgelopen zondagavond kon men in het Parkstad Limburg Theater te Heerlen ruim 2 uur lang genieten van pure nostalgie met songs uit de sixties, seventies en eighties.
Op het podium van de LIMBURGzaal voltrok zich een meeslepende show met een hoog “Herkent U deze nog?” gehalte. Verantwoordelijk hiervoor waren Bill Wyman’s Rhythm Kings (en Queens). De band die in 1997 door de ex Rolling Stones bassist werd opgericht, is bezig aan zijn ‘Farewell Tour’ en deed dus ook Heerlen aan, waar ze al verschillende keren eerder te bewonderen waren.
Onder luid applaus komt eerst Bill Wyman zelf het podium op lopen en begroet het publiek, om vervolgens zijn bandleden één voor één aan te kondigen. Dat is een line-up om U tegen te zeggen!
Gitarist Albert Lee speelde o.a. bij Eric Clapton, Joe Cocker en Jerry Lee Lewis. Terry Taylor was gitarist van Willy and the Poor Boys. Toetsenist Geraint Watkins speelde met Van Morrisson, Paul McCartney en Nick Lowe. Nick Payn speelde sax bij o.a. Paul McCartney. Saxofonist Frank Meadblies bij Procol Harum, Phil Collins en BB King. Achter de drums Henry Spinetti (Willy and the Poor Boys), hij vervangt de zieke Graham Broad en moest in 3 dagen ca. 30 nummers instuderen. De “queen” van de band is Beverley Skeete, bekend van haar werk met The Eurythmics, Annie Lennox, Jamiroquai en Chaka Khan. Voeg daar ook nog eens Mary Wilson (The Supremes) als special guest aan toe en er staat je een bijzondere avond te wachten.
Met de ‘Chicken Shack Boogie’ is het al meteen raak en dit swingende nummer van Little Walter zet de toon voor een onvergetelijke avond. ‘Sweet Soul Music’ is een kolfje naar de hand voor zangeres Beverley Skeete en zij doet samen met de saxofonisten (prachtige synchrone Soul moves) de soul tijden herleven alsof ze nooit weggeweest zijn. Iedereen heeft een even groot aandeel in de show, waarbij naast Beverley ook Geraint Watkins, Terry Taylor, Albert Lee en Frank Mead de zang voor hun rekening nemen. Frank Mead is daarbij het ADHD kind uit de klas en blijkt over de beste conditie te beschikken. Hij blaast niet alleen in alles waar geluid uit komt, (saxofoon, mondharp en dwarsfluit) maar zorgt ook met zijn danspasjes voor vermaak, waarbij hij met zijn ‘duck walk’ van het hele podium gebruik maakt.
Bill Wyman, inmiddels al 78, schudt dan eens met zijn hoofd en blijft rustig aan zijn snaren plukken. De twinkel in zijn ogen verraadt echter dat hij toch echt wel staat te genieten van wat de ‘jonkies’ presteren. Na het door Albert Lee gezongen ‘I’ll Be Your Baby Tonight’ is het ‘Motown time’ en laat Mary Wilson horen nog steeds in topvorm te zijn. ‘Baby Love’, ‘Stop In The Name Of Love’ en ‘My World Is Empty Without You’ spreken nog steeds tot de verbeelding bij het “rijpe” publiek en worden voluit meegezongen. ‘Good Rockin’ Daddy, gezongen door Beverley met een prachtige sax-solo van Frank en het vlijmscherpe slide-spel van Terry op ‘Talk To Me Baby’, zijn andere hoogtepunten van de eerste set, die rockend afgesloten wordt met ‘Rock The Joint’.
De 2e set begint met een schitterende uitvoering van ‘This Is A Man’s World’, intens en vol soul gezongen door Beverley. Opvallend is dat het na de pauze drukker op de vloer geworden is. Meerdere mensen hebben hun zitplaatsen verlaten om staande van het concert te genieten. Bij deze feel-good-muziek’, met nummers van o.a. Fats Domino, Gene Vincent, The Coasters, Etta James en Sam Cooke is het nu eenmaal moeilijk swingen in een stoel. Al helemaal niet op een nummer als ‘Sugar Babe’ waarop Frank met zijn mondharmonica helemaal los gaat.
Mary Wilson verhoogt de stemming nog eens met ‘You Can’t Hurry Love’ en ‘Back In My Arms Again, maar het bloedstollende ‘Don’t Know Why’ is toch wel het hoogte punt van haar bijdrage. De band heeft er vanavond veel plezier in en als Geraint, geheel buiten de setlist om, ‘Anyone Who Has A Heart’ in zet, lijdt dit tot groot vermaak van zijn collega’s. Die laten hem rustig begaan, om daarna aan het wél geprogrammeerde ‘It’s Raining’ te beginnen.Bill Wyman zelf, bekend als de ‘Stille Stone’, verbreekt deze stilte door de zang op ‘You Never Can Tell’ voor zijn rekening te nemen, waarmee er een einde aan de 2e set komt.
De ingecalculeerde toegiften bestaan uit ‘Crying In The Rain’, een fraai duet tussen Beverley en Albert Lee (dit keer achter de keys) en de uitsmijter ‘Dancing In The Street’ waar aan ook Mary Wilson haar steentje bij draagt. Hiermee kwam alweer veel te vroeg een einde aan een fantastische avond, waarbij ik genoten heb van ras muzikanten, die niks meer hoefden te bewijzen, maar puur voor hun plezier speelden. En,…dat vond zijn weerklank op het publiek!
Of dit echt de laatste tour van Bill Wyman’s Rhythm Kings is? Ik heb mijn twijfels!
Foto’s © Harm Lutke – Maxazine
